mama waar ben je ik heb nog zoveel vragen en jij?

Paranormaal Forum / Mediums / Contact met Overledenen / mama waar ben je ik heb nog zoveel vragen en jij?

Ingezonden: 11 Mei 2011 11:55
eric45
Hallo, Toevallig ben ik deze week door te googlen terechtgekomen op dit forum. Ik heb me lid gemaakt en ben uit nieuwsgierigheid beginnen te lezen. Mijn moeder is bijna 3 jaar overleden. Ze zeggen dat het slijt, maar toch mis ik haar. De leegte blijft er. Ik zoek manieren om contact te zoeken. Iemand die kan praten met overleden personen. Vroeger verscheen ze vaak in mijn dromen. En als ze onverwachts er is krijg ik een zalig gevoel over me. Dit blijft nog doorzinderen door de dag. Meestal als ik wakker word voel ik me of ik geweend hebt. Ik durf niet iemand op te zoeken, die me in contact met haar kan brengen. Iets houdt me tegen. Ik koester de laatste jaren fel de tijd van haar ziek zijn en het overlijden. Als ik door de dag aan haar denk of naar de hemel kijk krijg ik een warm gevoel. Mama hoe maak je het? Ben je gelukkig? Mis je ons soms? Ga ik je ooit echt terugzien, gaan we weer samen herenigd worden? Zijn er dingen dat je graag hebt dat wij oplossen hier, iets wat jij niet hebt kunnen doen. Of...Ik ben soms bang dat er iets fout zou lopen in die zin, dat moeder haar rust aan de overzijde zou worden gestoord. Mama ik hou van je en blijf je een warm hart toedragen, ik ben trots dat ik zo een moeder heb gehad.kusjes

Ingezonden: 19 Mei 2011 07:34
eric45
Is er niemand die contact kan zoeken bij mijn moeder? Spijtig

Ingezonden: 19 Mei 2011 19:10
rolleke
Hallo Eric45 Soms springt er een verhaal op dit forum in het oog en zo is dat nu met jou oproep. Allereerst even mijn excuses als dit mogelijk wat lang antwoord wordt want als ik eenmaal de drang heb te antwoorden springt alles door elkaar heen dus hou je even vast aan je sokken zou ik zeggen. Even in volgorde van je mail dan komt de rest vanzelf. Allereerst leuk dat je hier een berichtje plaatst en laten we even heel duidelijk vastellen het is geen toeval dat je hier terecht bent gekomen. Je bent op zoek naar antwoorden en om die reden ben je hier terecht gekomen (laat dat vast gezegd zijn). Wat betfeft het gemis aan je moeder (ik weet wat je veolt alleen is dat in mijn geval met mijn vader en die is er al bijne 9 jaar niet meer) dat gaat nooit over. Het slijt niet het is meer dan je het een plekje geeft maar de wond in je hart blijft er altijd zitten totdat je elkaar weer ziet. En je geloof me voor zover je dat kan, je zult haar weer zien en ook alle anderen die al zijn gestorven en ook degene die nog gaan voordat het jouw tijd is. Vroeger verscheen ze zaker in je droom? dat is niet vreemd aangezien de band zo vlak na het overlijden nog heel vers is. Die band is er nog steeds maar doordat je bv niet meer iedere nacht over haar doormt geeft aan dat je het heel best redt zonder haar. Het feit dat ze soms onverwachts langs wipt is haar manier om je t elaten weten ik ben er nog steeds, ik waak over je en af en toe kom ik eens buurten om te kijken hoe het met je gaat. Dat je het gevoel hebt geweend te hebben als je over haar gedroomt hebt is ook niet vreemd aangezien dat weer even de wond openhaalt en het gemis weer even heel tastbaar wordt. Maar het feit dat ze onverwachts langskomt en je laat zien dat ze er is zegt ook heel veel. MOgelijk heb je net als ik pas later in de gaten dat ze er was en realiseer je je dat ze ineens heel dichtbij was maar dat het pas tot je doordrong als ze al weer weg is. Waar je dank goed op moet letten is hoe ze er uit zag. Hoe ziet ze er nu uit? gelukkig, gezond? lacht ze ? straalt ze? Dat zegt nl heel veel over hoe het nu met haar gaat. Als mensen die heel ziek zijn (of lang ziek zijn geweest) sterven komen ze eerst in een soort wachtkamer terecht waar ze kunnen genezen van al hun pijntjes die ze hier hadden toen ze nog bij ons waren. Als die genezings periode voorbij is dan kunnen ze verder voor zover ze nog een doel hebben. En ook al is ze niet meer bij je ze mist jou uiteraard ook en juist daarom komt ze af en toe eens bij je kijken. Je wilt graag in contact komen met haar maar iets houdt je tegen, waarom is dat? Ben je bang voor het verdriet dat het oproept? Of ben je bang om dingen te horen die je niet wilt horen? Als ik aan je moeder denk (en ik kan me daar natuurlij niet echt een beeld bij vormen want ik ken haar immers niet) zie ik haar staan met haar handpalman naar boven alsof ze iets geeft. Ze straalt als goud en ziet er vredig uit (als een engel zou ik zeggen maar dat is hoe ze er in mijn verbeelding uitzien) maar ze is ook wazig. Het lijkt wel of ze achter een soort voile gordijn (vitrage zou ik het haast noemen) staat. Het is niet dat ik haar niet goed zie maar het is meer dat ze niet goed doorkomt en dat heeft niets te maken met ziekte of zo maar meer met het feit dat ze tussen 2 werelden in zit heel apart... Het lijkt wel of ze zegt "ik ben er wel altijd maar ik ben niet zichtbaar voor iedereen" Ik ben heel eerlijk als ik zeg dat het apart uitziet omdat dit voor mij ook een 1e keer is dat ik zo'n plaatje zie maar goed. IK denk dat de belangrijkste boodschap is dat je niet zo moet twijfelen aan de diengen die je ziet, hoort en denkt en dat je dan vanzelf tot de conclusie komt dat je zelf al een heleboel antwoorden zelf bij je hebt. Succes Rolleke

Ingezonden: 19 Mei 2011 19:26
eric45
Hallo Rolleke, bedankt voor je reactie. Neen waar ik bang voor ben, is dat we hier op aarde iets verkeerd doen, door met mensen aan de overkant te contacteren. Of dat ze tussen 2 werelden blijven zweven. Mijn moeder zal me zeker geen dingen vertellen dat ik niet wil horen. Mijn moeder ken ik als iemand die rechtuit is, maar toch niemand wilt kwetsen. Maar volgens mij is die voile een soort bescherming voor mijn moeder. En als je zegt dat mijn moeder niet voor iedereen zichtbaar wilt zijn, dan geloof ik dat ook.Ze zou zich overhalen door hier te blijven, omdat ze het verdriet van sommige mensen hier niet kan aanzien.Van 1992 tot nu, ben ik al veel mensen verloren, vrienden,3 grootmoeders, mijn schoonvader, 3 grootvaders, mijn nicht, mijn nonkel, mijn moeder. Alles heeft een betekenis, maar niet gemakkelijk dit te zien, en te aanvaarden. Bedankt Rolleke

Ingezonden: 20 Mei 2011 19:33
rolleke
Wees niet bang er verkeerd aan te doen door contact te zoeken. Bedank maar zo, als het niet de bedoeling was dat dit een mogelijk was zouden heel veel mensen niet alleen bang zijn om dood te gaan maar waarschijnlijk ook heel veel mensen hun geloof in de hemel of leven na de door kwijt raken. Ik ben van mening dat het inderdaad niet de bedoeling is dat we dagelijks contact houden met dierbaren die overleden zijn, hun tijd zit op erop op deze aarde en zij krijgen of rust of gaan door met het volgende hoofdstuk. Bovendien denk je eens in als je de hele dag de kans kreeg nog met je moeder te praten, het zou je teveel verdriet doen en je zou nergens meer aan toekomen toch. Bovendien is het ook zo dat als je antwoord zou krijgen op al je vragen er nog wel 100 andere vragen zijn. Er moet nog wel wat mysterie overblijven in je eigen leven. Tenslotte hebben we allemaal een doel op aarde en een taak in dit leven (althans dat is hoe ik het zie en met welke gedachte ik kan leven). Bedenk maar eens hoe het kan dat sommigen mensen all geluk in de wereld hebben en bv stinkend rijk zijn terwijl andere mensen zoveel verdriet hebben in vaak een hele korte tijd dt je je werkelijk afvraagt waar je dat aan verdient hebt. Je moder is inderdaad zoal je het zelf al zegt niet voor iedereen zichtbaar maar ze laat zich wel zien op de juiste momenten en aan diegene die het op dat moment nodig hebben. Dat er veel mensen in korte tijd sterven is nooit leuk vooral als dit redelijk snel na elkaar gebeurd en mogelijk heeft alles een reden dat is denk het grootste mysterie die er bestaat. Waarom moet een kind sterven? Waarom moet iemand na een slopend ziekbed alsnog van ons heen gaan? Ik denk dat dit voor iedereen de grote levensvraag is, het is allen het feit dat wanneer het een bepaald persoon veel en vaak overkomt dat soort verliezen dat het veel meer indruk op je achterlaat. Ik heb ook in een paar jaar tijd bijna mijn hele familie verloren, oma, tantes, ooms, neven, nichten, vrienden en zo ook mijn vader, en dan kom je op een punt dat je je afvraagt wanneer het een keer op houdt. Als het je tijd is is het je tijd hoe hard dat ook klinkt, het verlies voor de achterbijvers is heel groot maar het is vaak hetgeen die mensen aanhalen wat het verlies groter maakt. Ga maar eens na hoe vaak je gezegd hebt "oh dat is iets wat mijn moeder nog graag had willen doen" (om maar een voorbeeld te noemen). Te vaak. Onthoud dat onze dierbaren die er niet meer zijn slechts een gedachte van ons verwijdert zijn en hoe fijn het is om te weten dat wanneer je het echt nodig hebt ze even laten weten dat ze nog steeds over je waken. Dat moet toch een mooie geruststellende gedachte zijn. Zoek iemand in je buurt die je in contact kan brengen met je moeder, op die manier kan je persoonlijk afscheid nemen nu het verdriet iets minder vers is. Je zult merken aan hetgeen je verteld wordt dat je moeder vaker in je buurt is dan je zelf realiseert. Het is een mooie ervaring en een stukje bevestiging dat ze nooit helemaal weg gaan bij ons. En wees gerust (ook dat weet ik uit ervaring) als je antwoord zoekt op iets waarvan het gewoon niet de bedeoling is dat je dat weet dan krijg je vanzelf tehoren dat daar niets over gezegd kan worden. Accepteer dat dan en ga verder met je leven. Je moeder geeft je een witte roos, rozen staan symbool voor eeuwige liefde en wit is de kleur van vrede en rust (althans zo moet ik dat interpreteren). Ik wens je veel geluk, liefde en wijsheid toe en neem dat gokje nou maar gewoon en zoek contact met je moeder. Rolleke

Ingezonden: 23 Mei 2011 11:39
eric45
Bedankt Rolleke voor deze prachtige uiteenzetting. Ik heb bewust niet direct willen reageren. Ik heb het gelezen, en herlezen, en moest even laten bezinken.Ik hoop dat ik in de toekomst bij iemand langs kan gaan,waar ik in contact kan komen bij mijn moeder. Ik wacht even af, ik ben eerlijk gezegd bang dat ik niet bij de juiste persoon terecht komt, iemand die meer kwaad dan goed zou doen, een soort charlatan. En dit wil ik mijn moeder besparen, en ook mezelf, maar gewoon dat ik niet weet welk effect dat gaat hebben bij mijn moeder. Ik wil haar van mijn kant ook beschermen voor het negatieve. Daarom dat ik misschien rustig blijf afwachten op haar teken, als is het in mijn droom dat ze weer eens langskomt. Door de warmte dat ik mag aanvoelen als ik aan haar denk weet ik dat ze in mijn buurt is, dat ze me streelt in mijn aangezicht of haar hand op mijn schouder legt of me vastneemt. Ochja, het zou niet goed zijn als alles van de overkant zou onthult worden. Hoe meer de mens hier ervan af weet hoe meer het een bedreiging voor de overkant kan worden. Bedankt voor die witte roos van mijn moeder, ik denk er vaak aan.groetjes

Ingezonden: 03 Jul 2011 23:10
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Mijn moeder is naast mij doodgereden, en dit heeft een enorm verdriet met zich meegebracht. Eén jaar na haar dood heb ik te kampen gehad met een ferme depressie, waarvoor ik nog steeds medicatie neem, alhoewel ik waarschijnlijk genezen ben, maar voor de zekerheid om niet te hervallen. Mijn moeder was, naast mijn dochter, het allerbelangrijkste in m'n leven, en ik voelde mij na haar heengaan zo ellendig en alleen. Enkele dagen na haar dood had ik het gevoel dat zij naast me in de zetel zat, ik wou haar aanspreken, draaide m'n hoofd naar 'haar' richting, maar merkte dan dat ze daar niet was. Doch nooit heb ik het gevoel gehad dat zij volledig weg was, integendeel. Als ik iets kwijt ben, en ik vraag het haar, dan vind ik dit zelfs op de moeilijkste plaatsen, en ook mijn dochter deelt die ervaring. Toen mijn zus doodziek was en ik haar - zoals elke dag - ging bezoeken, vroeg ze mij: "jij, die alles vindt, wil je eens zoeken naar m'n armband die ik van ma gekregen heb? Ik vind die nergens meer." Waarop mijn schoonbroer reageerde: "ik heb alles al wel vijf keren doorzocht, zelfs in vazen, en ik vind die armband niet!" Maar mijn zus vroeg mij om eens boven te gaan kijken, wat ik ook deed, maar daar voelde ik mij niet op de juiste plek, ik had daar niets te zoeken!Ik ging weer naar beneden, stond een tijdje voor me te staren, en ineens zei ik tot mijn schoonbroer: " kijk eens in die lade van het dressoir, in díe lade...", waarop hij weer reageerde: " ik heb daar al zóveel keren alles doorzocht!' Ik bleef er maar op doorhameren, en hij opende de lade en wat zag ik daar liggen, verscholen onder een blad papier? Dé gouden armband! Die stak net van onder een hoekje van het blad uit, en triomfantelijk stak ik die in de lucht en deed die aan m'n zus haar magere pols, en ze was zó blij. Vandaar dat ik mij niet kan ontdoen van de zekerheid dat mijn moeder mij bij alles begeleid.

Pagina's: 1