Hallo, ik zit met een probleempje. Soms is het een klein probleempje en soms mega. Ik heb van mijn laatste relatie een flinke deuk over gehouden. Ik heb hier in juni over geschreven. Mijn ex-vriend was zodanig beinvloedbaar dat hij de buitenwereld in onze relatie liet komen en in overspannen toestand de relatie heeft verbroken. Een nieuw leven inblazen lukte niet, hij zat vast in zijn gevoel terwijl hij wel graag wilde. Ik heb er heel veel verdriet van gehad. Het voelt wel alsof hij dood is gegaan, zo'n vorm van rouw heb ik gehad.
Ik heb er maanden over gedaan om het weer leefbaar te maken voor mezelf en het rustige te verwerken. Op z'n tijd laat ik nog wel een traan hoor. Wat ik merk is dat ik bang ben geworden. Bang om me te geven, bang om verliefd te worden, om openstaan voor een nieuwe man in mijn leven. Ik heb het wel geprobeerd en dan komen die gevoelens en denkbeelden weer omhoog. Zo van 'deze zal ook wel weer weglopen' of 'heeft deze wel een ruggegraat' of 'kan ik hem wel geloven in wat hij zegt'. Mjah, niet erg positief en dat wil ik veranderen. Hoe kan ik deze spiraal doorbreken. De afgelopen weken heb ik met een mailtje en sms'je contact proberen te krijgen met mijn ex-vriend om een antwoord te krijgen waarom het allemaal zo gelopen is. Voor mijn verwerking, om duidelijkheid te krijgen. Helaas, ik heb geen reactie gekregen. Met voor mij dé bevestiging dat ik me flink vergist heb in deze man. De liefde was van zijn kant niet wat hij mij al die tijd heeft verteld en laten voelen.
Ik wil helemaal niet alleen oud worden omdat ik verdomd hard gekwetst ben. Ik wil niet afstompen en me storten op het werk omdat ik niets anders te doen heb. Als ik zeg dat ik alleen ben word er een beetje raar gekeken. Zo van, jij alleen? Ja, ik alleen omdat ik elke keer op de verkeerde val. Een man die niet voor me kiest als het er op aan komt.
|