Geregistreerd gebruiker Nu offline
|
Inzendingen: 13
|
Het wordt een heel verhaal, maar het zal goed zijn voor mij om het te tikken.
mijn vader kwam uit een Oostblokland en had na zijn verhuizing naar NL een heleboel vrienden die naar Duitsland waren verhuisd. Daardoor kwam ik er gedurende mijn jeugd ook erg vaak.
Naarmate ik ouder werd begon ik Duitsland steeds leuker te vinden en te waarderen. Nu had ik niets met voetbal, maar door een grapje van een collega werd ik dan Mannschaft-fan. Nee, ik weet nog steeds niets van voetbal, maar mijn vader en ik gingen er vol in met vlaggen en andere Duitse versieringen. Ik maakte de verhalen, mijn vader photoshopte de meest leuke foto's in elkaar en we waren een sterk duo. Ik gebruik er zelfs een andere naam voor, Frau Fran. En winst of verlies, maar hij belde altijd na iedere wedstrijd!!!! Alles is echter met humor, zo was het begonnen en zo is het altijd geweest.
Vorig jaar om deze tijd hoorde mijn vader dat hij longkanker had. Nu was er een vriendschappelijke wedstrijd (ik denk dat het september was) vorig jaar tussen de Duitsers en Oranje. Daarna zagen we elkaar en vertelde mijn vader dat ik hem wel erg zou missen en ik niet wist of ik wel door zou gaan alleen. Ik moest hem beloven dat ik dat wel zou doen. Op zijn sterfbed heb ik gezegd: 'Papa, ik heb altijd gezegd dat er meer is tussen hemel en aarde, maar dat waren we nooit eens. Als je straks ziet dat ik gelijk heb, wil je me het dan laten voelen/weten?'
In mei was ik met mijn man in Berlijn, ik wilde kijken om een voetbalshirt en het liefst met naam. We stonden bij een verkoopster en ik was druk aan het bedenken welke naam ik wilde hebben. Opeens hoorde ik: 'Jij bent Frau Fran!' en ik draaide me naar mijn man toe en zei dat ik dat zou laten bedrukken! Mijn man moest lachen en zei dat het ook tijdloos zou zijn.
's Avonds bij het eten bedankte ik mijn man nog even voor zijn geweldige idee van die naam. Verbaasd keek hij me aan en zei: 'Maar dat zei ik niet, daar kwam je zelf mee!' Ik wist heel goed wie het had gezegd en kon er niets aan doen, maar de tranen schoten me in de ogen. Ik heb wel eens ingevingen, maar dit was anders, ik heb het écht gehoord!
Gisteravond zaten we te kijken, en wat voelde ik mijn vader om me heen. Het zal overbodig zijn om te zeggen dat ik blij was met onze zege op oranje. Maar wat mis ik de telefoontjes van mijn vader na iedere wedstrijd!!!!
Ik wilde dit gewoon even delen. Als ik het andere vertel kijken ze me vaak gek aan, dus vandaar. ThanX!!
|