Ervaringen

Paranormaal Forum / Waarzeggers / Paranormaal / Ervaringen

Ingezonden: 20 Aug 2012 11:01
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 17
ke, en nu zal ik mijn ervaringen zoveel mogelijk gaan typen. Ik zal vast de helft gaan vergeten, want er is in mijn leven zoveel gebeurd dat ik de helft vergeet of er pas later aan denk. Maar goed laat ik beginnen bij het begin. Toen ik 3 jaar oud was, vonden mensen mij zogezegd al een beetje eng. Ik leek door mensen heen te kijken en had ook een uitgesproken afkeer of aantrekking met mensen. Kortom, ik vond je aardig, of juist helemaal niet. Dat lag niet aan mijn opvoeding, want ik ben open en ruimdenkend en vooral sociaal opgevoed. Dus daar lag het probleem niet. Ik was als kind van 3 zo gevoelig dat ik kon voorspellen wie er langs zou komen, of op zou bellen en zo ook de reden van hun bezoek. En dat is natuurlijk best beangstigend voor mensen die er in die tijd ( dus rond 1988) eigenlijk niet erg voor open stonden. Ik woonde in een huis waarin ik mij altijd al slecht op mijn gemak voelde (ik geloof ook dat ik dat in mijn voorstelverhaal al heb verteld). De huizen zijn er pas in 1985 (mijn geboortejaar) gebouwd, in het dorp, maar daarvoor is de grond gebruikt om overblijfselen van geruimde graven van de katholieke kerk te “dumpen” zeg maar. En ik heb me laten vertellen dat de tweede wereldoorlog in dat gebied best heftig is geweest. De grond heeft dus veel beleefd. En daarop stond ons huis. Ik ben al van baby af aan een enorm slechte slaper. Toen ik 3 was zag ik regelmatig “spookjes” zoals ik dat toen noemde. Onder geen beding durfde ik alleen in mijn kamer te slapen. Mijn broertje van 1 deelde dus regelmatig de kamer en vaak was dat niet genoeg maar wilde ik met mijn ouders en broertje in 1 bed. Ik kon erg goed doordrammen om mijn zin te krijgen, dus er zijn veel nachten geweest waarin wij met vier man in een tweepersoons bed lagen. Op een zomermiddag is er in de sloot pal naast mijn huis een enorm ongeluk gebeurd. Jack, een jongetje van mijn leeftijd waar ik op de Peuterspeelzaal mee speelde, is in die sloot verdronken. Hij was ongezien het huis van zijn ouders uit gegaan, heeft zijn driewieler gepakt en is naar mijn huis gaan rijden. Hoogstwaarschijnlijk om met mij te spelen. Op de een of andere manier is hij naar beneden richting de sloot geraakt en in de sloot beland. Zijn hoofd vast in de modderige laag van de bodem van de sloot. Hulp kwam te laat. Hij verdronk in die sloot. En dat is de meest levendige herinnering, de aanblik van dat fietsje. Affijn, ik heb heel lang het gevoel gehad dat Jack bij mij was. En dat maakte me soms een beetje bang natuurlijk. Op mijn zesde zijn mijn ouders gaan scheiden en verhuisde ik met mijn moeder en broertje naar een eiland. Dit zijn niet de gelukkigste jaren van mijn leven geweest, moet ik heel eerlijk toegeven. Ik werd behoorlijk gepest. Qua ervaringen heb ik daar wel mooie dingen mee mogen maken. Ik heb een keer met een meisje rondgedwaald over het eiland. Het begon donker te worden en we waren ver van huis. En toen riep ik: “ Als er iets bestaat, dan zorgt het ervoor dat er een auto stopt die ons naar huis brengt”. We liepen op een weggetje waar zelden auto’s kwamen. En nog geen vijf minuten nadat ik het hardop geroepen had, reed er een auto en die stopte. En nog gelukkiger (stoppende auto’s op verlaten weggetjes waren in die tijd ook al wat dubieus, ook op een eiland) het was de vader van dat meisje. Hij was vroeger van zijn werk naar huis gegaan en had opeens besloten de binnendoorweg te pakken, gewoon om van de natuur te genieten. En wie vond hij daar. Ja hoor twee vermoeide meisjes, waaronder zijn dochter. Natuurlijk kregen we een standje. Zo ver mochten we niet afdwalen, maar wat een geluk he…het had zo anders kunnen zijn en aflopen. Ik heb op dat eiland 1 jaar bij mijn opa en oma van moeders kant gewoond en 3 jaar in een huisje met zijn drietjes. Op een logeerpartijtje bij een goede vriendin van mij hebben we iets erg doms gedaan. We waren allebei erg nieuwsgierig naar “geesten” en zij had gehoord/geleerd hoe je geesten kon oproepen. Dat was natuurlijk erg interessant. Dus gingen we glaasje draaien. Op haar slaapkamer. Halverwege echter voelden we ons erg ongemakkelijk. We hebben alle spullen kapot gemaakt en weggegooid en zijn keihard naar beneden gerend, naar haar moeder. We hebben eerlijk verteld wat we hadden gedaan. Haar moeder was natuurlijk erg kwaad. Mijn moeder ook trouwens. Dus tja, dat heb ik nooit meer gedaan. Zelf heb ik er niet veel meer door meegemaakt (denk ik) maar dat vriendinnetje heeft erg angstige momenten gehad. Zij voelde en hoorde opeens dingen die zij nooit heeft meegemaakt. Dus die was bang. Ik ook, want ze vertelde dat en dat is natuurlijk wel angstig. Ik was bang dat we iets slechts hadden aangetrokken. Dan spring ik even door naar toen ik 11 was. Mijn moeder had een nieuwe man ontmoet en we verhuisden weer terug, naar mijn vroegere woonplaats, dezelfde straat, maar dan enkele huizen verder. Ik werd op zolder gezet en moest daar gaan slapen, dat zou mijn kamer worden. Ik had meteen een erg angstig en negatief gevoel bij het huis (en dat gevoel is bevestigd door heel veel meer mensen in mijn omgeving. Zelfs de meest sceptische persoon heeft toegegeven het huis onprettig te vinden aanvoelen, wil wel wat zeggen). Ik voelde heel veel aanwezigheid en ik was eigenlijk heel erg bang om alleen te slapen (mijn stiefvader dwong me hier gewoon toe trouwens) en ik dorst ook niet alleen thuis te zijn. Ik kon op de bank zitten met enkel mijn moeder in de buurt en dan zeggen “goh wat is het druk he”. Mijn moeder kreeg er zelfs de kriebels van. In de periode van mijn elfde zijn mijn beste vriendin (Wendy, mijn buurmeisje van het eiland, waar ik een bijzonder goede band mee had, zij was 14 toen zij overleed aan alvleesklierkanker) en mijn overgrootmoeder van 93 jaar overleden. Ik ben er erg verdrietig van geweest dat zij overleden. Mijn stiefvader heeft het tapijt wat mijn overgrootmoeder in haar appartement had liggen, op mijn slaapkamer gelegd. Het was nog goed bruikbaar vond hij, dus moest ik het maar op mijn kamer leggen. Sinds die tijd hoorde ik vaak sloffende geluiden. Het geluid van mijn overgrootmoeder als zij liep zeg maar. Niet heel erg slaapbevorderend natuurlijk. Vaak flikkerden er lichten en naast die sloffende geluiden ervoer ik van alles en nog wat. Ik had vooral het gevoel dat er over mijn schouder meegekeken werd. Of dat er iemand in een hoek van de kamer naar me stond te kijken. Niet het meest prettige gevoel natuurlijk. Dan verspring ik weer, en nu naar mijn 14e jaar. In december dat jaar overleden mijn oom (4december ’99),de hond van mijn lievelingstante ( 9 december ’99 ,ik had een heel goede band met die hond), mijn eigen hond (18 december ‘ 99) en mijn opa (30 december ’99 vaderskant). 18 december dat jaar, de dag dat mijn hondje overleed, ontmoette ik mijn man. (we zijn dus al bijna 13 jaar bij elkaar, waarvan 1 jaar getrouwd). Ik was die decembermaand letterlijk ziek van verdriet om iedereen die was overleden. In die tijd kwamen veel overleden mensen ook door in mijn dromen. In eerste instantie schrikken, maar ik ben daar wel aan gewend nu. Verder ervoer ik wat ik normaliter ook ervoer in het huis waar ik woonde. Ik was er eigenlijk ook liever niet. Ik wilde gewoon erg graag ergens anders zijn en dat was toen of bij mijn vriend of bij mijn lievelingstante (die een grote rol in mijn leven speelde, maar niets met mijn ervaringen te maken heeft zeg maar). In het huis van mijn vriend was het trouwens ook niet rustig. Hij woonde schuin tegenover een begraafplaats en het huis zelf was ook erg oud. Ze waren daar ook vaak supermoe en er was veel ruzie onderling. Ik heb daar op een avond met mijn vriend gezeten, op de bank in de woonkamer. En we keken tv. Ik voelde iets binnenkomen en het had een heel negatieve lading. En op het moment dat ik daar wat van wilde zeggen, barstte er een kapje van een lamp uiteen. Ik was natuurlijk superbang. Dat moge duidelijk zijn. Ook daar had ik regelmatig dat de lampen flikkerden etc. Op 11 september 2000 overleed mijn vader. Ik heb daar altijd heel gemengde gevoelens bij gehad. Hij was namelijk alcohol en drugsverslaafd en ik had op de dag van zijn overlijden (’s morgensvroeg) nog ruzie met hem gehad en geroepen dat hij wat mij betreft dood kon vallen. Hij is pas 3 dagen later gevonden. Mijn wereld stond uiteraard op zijn kop. Ik heb op dat moment het gevoel gehad dat mijn vader niet wist dat hij dood was en hij bij mij bleef. (met het uitstrooien van zijn as, achter de kerk, waar ook zijn vader was begraven, vloog heel mooi het eerste beetje as mee op de wind richting waar zijn vader lag, toen ik mocht strooien belandde er wat as op mijn mouw. Het ging er maar niet vanaf, tot vlak voor de uitgang van het kerkhof, toen was het eraf.) Ik vond het een nogal onprettig gevoel. Ik weet ook dat het niet zijn bedoeling zou zijn om mij bang te maken. Maar het maakte mij wel bang. Ik heb ook een paar keer in mijn dromen met hem geprobeerd te praten, maar hij leek me niet te horen. In die periode heb ik ook enkele paranormaal beurzen bezocht en mooie readings en inzichten mogen krijgen. Wat mij wel opviel was dat elke paragnost en elk medium die er zat, mij aankeek. Ik voelde me er een beetje ongemakkelijk bij. Een van hen gaf toe dat ik een sterke aantrekkingskracht zou bezitten niet alleen op hen maar ook op geesten…Ik moest het zien als een muggenlamp, waar muggen op af kwamen. Zo fungeerde ik ook. Daar werd ik wel een beetje angstig van. In het voorjaar van 2011 overleed mijn buurvrouw onverwacht. Ik voelde de hele nacht al een soort onrust en ik wist maar niet waar het vandaan kwam. Tot het bericht me bereikte, het gevoel heb ik bij elk persoon die mij dierbaar was en die was overleden van tevoren al gehad (sorry, vergeten erbij te vermelden, maar het is ook zoveel allemaal..ik had al gezegd dat ik veel zou vergeten haha). In september 2011, na de terroristische aanslag kreeg ik de meest beangstigende ervaring die ik ooit heb gehad. Ik heb twee weken lang angst gevoeld. Ik werd steeds rond middernacht op mijn schouder getikt. En als ik dan opkeek, was er niemand. Ook voelde ik heel duidelijk iemand naast mijn bed staan. En dat zijn geen leuke gevoelens. Na twee weken getik op mijn schouder voelde ik heel duidelijk iemand naast me komen liggen en over mijn wang aaien. Ik werd er wakker van, in de volle overtuiging dat het misschien mijn halfzusje zou zijn. Maar in plaats daarvan zag ik een soort schaduwachtig figuur van mij wegrennen en in het niets verdwijnen. Ik ben huilend naar mijn moeder gerend en die kon me gewoonweg niet meer rustig krijgen. Ik ben naar de huisarts gebracht, die heeft me helemaal laten onderzoeken en ik heb veel gesprekken gehad en een observatie door een psycholoog. Ze waren bang voor schizofrenie of een psychose of misschien hallucinaties. Het was overduidelijk niets van dit alles en de psycholoog heeft me ook helemaal geestelijk gezond verklaard. Hij moest ook toegeven dat er dus meer was dan mensen denken want ik was veel te nuchter en rationeel in mijn redeneren om een schizofreen te zijn of psychose te hebben. Ik heb toen wel pillen gekregen waar ik rustig van kon slapen want iedereen begreep dat ik dat wel een beetje eng vond. Dan maak ik weer een sprong van enkele jaren vooruit. In 2005 ben ik het huis uit gegaan en samen gaan wonen met mijn vriend. In een appartementje, dat, tja heel erg handig natuurlijk, midden tussen 3 oorlogsmonumenten ligt. Er is in de tweede wereldoorlog hier ook veel gebeurd. Dit complex is om en nabij 1980 hier neergezet. Er is helaas veel gedoe geweest met aannemers. 3 aannemers zijn hierop failliet gegaan en ook bouwkundig rammelt het hier en daar. Dat wisten wij uiteraard ook niet van tevoren. Onder andere de afvoeren zijn hier regelmatig (of permanent soms) verstopt. Dit geeft natuurlijk de nodige problemen. Ik voelde (en voel) hier in dit huis ook regelmatig aanwezigheden. Mijn twee katten ook. Ik voelde me er in 2005 ook onprettig bij. Ook al moet ik bekennen dat er niets vijandigs is ofzo. Affijn. 2005. Ik werkte inmiddels in de verzorging. Ik had een collega die bij mij in de buurt woonde en waar ik vaak kwam. We hadden het bij haar thuis over paranormale dingen en voor het eerst voelde ik de drang haar te vertellen dat ik het aanvoel wanneer er iemand gaat overlijden die me dierbaar is. Zij woonde in een oud huis en daar voelde ik natuurlijk genoeg. We waren er een beetje over aan het babbelen toen ik plots iets binnen voelde komen. Ik zei het tegen mijn collega en ze gaf toe het ook te voelen. En uit het niets verscheen er op haar houten deur een vorm van een gezicht (ik weet niet of je het schilderij de schreeuw kent? Daar leek het dus op) . WE zijn gelijk gaan uitzoeken hoe dat nou kon en of het een normale reden had, want ik neem niet zomaar aan dat het meteen paranormaal is. Maar er was geen enkele aanwijzing voor een normale aardse verklaring. En nog geen vijf minuten later kreeg mijn collega een telefoontje. Haar oma was plots overleden. Gestikt….. Er was geen enkele aanwijzing of aanleiding waarom haar oma nu op dat moment zou sterven….Niemand heeft het zien aankomen. Natuurlijk kreeg ik er de koude rillingen van en ik heb mijn collega gauw naar haar oma gebracht. In mijn eigen huis maakte ik wel rare dingen mee…tv die zomaar aanging..of uit..of van zender verwisselde. Radio die zomaar aan of uitging. Magnetron die spontaan uit zichzelf aansprong. Geluidjes uit de open keuken terwijl er niemand in de keuken is. Kleine dingetjes. Maar ik voelde me nooit enorm bedreigd. Wel angstig, maar dat is meer omdat het onbekend is en je niet goed weet wat je er nu mee moet. Dan komt er weer een kleine sprong…december 2006. 28 juni 2006 overleed een erg goede dierbare vriend van mij en mijn vriend aan een hersentumor. Twee weken ervoor waren we met een vriendengroep weggeweest en waren we met hem nog een laatste dagje uit geweest naar het Zuiderzeemuseum. Omdat ik verzorgende was, heb ik me die dag over hem ontfermd, wat erg zwaar was, want hij was boven de 100kg en volledig afhankelijk, met alles. Met eten, drinken naar de wc. En ja, ik wist hoe het allemaal het snelst en eenvoudigst ging. Toen we die dag wat aten en ik even rust wilde, verslikte hij zich in eten en is hij bijna gestikt. Ik heb toen EHBO verleend..althans, ik kon de heimlich niet bij hem uitvoeren, mijn armen waren tekort en ik kon geen kracht zetten, maar ik heb een ander geinstrueerd en hem zo het leven gered. Ik heb daar later heel erg veel gewetensvragen bij mezelf gesteld. Want red je wel een leven, als diegene toch doodgaat? Affijn,het was heel erg heftig. Toen hij overleed, kwamen er steeds lieveheersbeestjes op mijn arm zitten. Soms wel 10 tegelijk. En ze leken nergens vandaan te komen. ( Hij was een autogek, en vooral kevers). 5 december 2006 overleed mijn opa van moeders kant. Hij was al ziek en had een operatie overleefd, waar niemand nog op had gerekend. Helaas waren zijn aderen zo slecht in zijn benen dat hij gewoon niet meer te redden was. Voor zijn begrafenis zijn we met zijn allen naar een huisje op het eiland te gaan. We woonden allemaal te ver weg om dat in 1 keer te kunnen. In dat huisje zijn er een aantal opmerkelijke dingen gebeurd. Mijn opa was nuchter..hij heeft ooit eens gehoord dat als je schuin in een spiegel keek (in het donker) dat je dan je voorouders zou zien en zo. Hij heeft daadwerkelijk een hele nacht gezeten, maar zag niets…. Maar voor hij overleed, heeft hij mijn vader gezien…en zijn moeder. Dus dat was wel duidelijk voor iedereen. Ik had met mijn opa de afspraak dat als er iets zou zijn hierna, hij het licht 1 keer aan en uit zou doen. De nacht na zijn begrafenis lagen we te slapen en ging dus daadwerkelijk het licht aan en uit. En niemand had er aan het licht gezeten…. De ipod van mijn broertje sprong steeds uit zichzelf aan en dan kwam de tekst “see you” in beeld en dan ging hij weer uit. Mijn telefoon ging af en toe af en dan stond er ….calling….. en als ik opnam was er niks…. Duidelijker dan dat kon het in mijn ogen al niet worden…. Aan het eind van 2006 kreeg ik een telefoontje van mijn lievelingstante. Er was longkanker gediagnostiseerd. Een onbekende agressieve vorm die zich om haar ribben had heen gewikkeld en gewoon monsterlijk groot was. De vooruitzichten waren niet zo gunstig. Je kunt wel stellen dat 2006 niet de boeken in gaat als het gelukkigste jaar in mijn leven. Ik maak even een sprongetje naar 2008. Het jaar waarin het mij lichamelijk slecht ging. Ik belandde in een rolstoel en ging ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Revalidatie bracht me nog verder van huis en eigenlijk stortte mijn leven best wel in. Ik zat vaker thuis dan ik kon werken. In 2009 kwam de diagnose HMS/EDS, FM en CVS om de hoek kijken. (google is je beste vriend. Geen zin om daarover uit te wijden). Uiteindelijk ben ik in 2010 volledig afgekeurd. In huis maakte ik ontzettend veel dingen mee. Op een avond ging ik douchen. Mijn vriend was weg, het was al laat. Opeens ging de deur van de badkamer open , dus ik dacht dat mijn vriend er zou zijn. Dat bleek dus niet het geval en opeens gingen alle lichten uit. Ik dacht aan een stroomstoring, dus ging in de stoppenkast kijken. Maar ik zag dat het niet zo was. En het vreemde was, alle lichten waren uit, maar de tv stond nog aan en ook de wekkerradio’s waren gewoon nog aan en liepen op tijd. Toen was ik wel een beetje angstig. Ik was blij dat mijn vriend thuiskwam en ik heb hem ook het hele verhaal verteld.

Ingezonden: 20 Aug 2012 11:03
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 17
Op 19 september 2010 overleed mijn lievelingstante aan longkanker. Ze heeft de strijd helaas niet kunnen en mogen winnen. Natuurlijk was ik erg verdrietig en voelde ik dit ook weer aankomen. Maar ik heb er een vredig gevoel bij en het is ook goed zo. Ik mis haar verschrikkelijk, dat moet ik eerlijk toegeven. Maar ondanks het gemis ben ik er wel mee in het reine. In die periode was er ook een vriendin van mij aan het logeren. Zij maakte met haar ipod touch een foto van mij, al laptoppend op de bank. En op de foto zag zij iets vreemds. Ze maakte nog een foto. Maar daar stond niks vreemds op. Dus ze liet me de foto zien. Op mijn schouder zat, in het grijs, een soort van kat. En het kan niets spiegelends of anders geweest zijn. Je ziet heel erg duidelijk wat het is. We zijn er wel van geschrokken. Ik voelde, net als mijn katten al langer een gekke aanwezigheid. Een soort dier. Het streek weleens langs je benen en soms maakte het mijn katten ook van slag. Nu wisten we dus wat het zou kunnen zijn. Dus we hebben het fenomeen Kwibus genoemd. En ook mijn vriend bemerkt die aanwezigheid. En mijn vriend is de nuchterheid zelve. Al staat hij zeker open voor wat ik voel en meemaak.(Ik heb hem overtuigd van mijn vreemde gaven, door hem zijn overleden opa te beschrijven, die soms in mijn dromen opdook. Ik had nog NOOIT over hem gehoord of een foto van hem gezien, ook wist ik de reden van zijn overlijden niet. Maar ik heb het gedroomd en ik kon het zo duidelijk omschrijven dat ik zelfs schrok van de foto die ik zag naderhand….zo kloppend was het. En met vreemd bedoel ik vooral dat Andere Mensen het vreemd vinden. Zelf snap ik dat zoiets kan, maar ja, skeptici blijf je tegenkomen). Affijn even verder met het verhaal. Kwibus is soms overduidelijk aanwezig. Het is geen slechte of negatieve energie. Soms word ik wel een beetje bangig van zoveel activiteit…maar ja, ik moet ook leren niet bang meer te zijn. Hoewel dit makkelijk gezegd is. Maar niemand heeft me ooit uitgelegd hoe je dat doet, niet bang zijn… Weer een sprong voorwaarts. In 2011 kwam ik op een jongerenforum terecht, voor jongeren met paranormale gaven etc. En toen ontdekte ik dat ik ook goed ben in het lezen van foto’s. Van mensen die ik echt NIET ken en waarvan ik geen enkele voorkennis heb. Ik ben er akelig accuraat in. Mooi, maar ik werd er ook nogal vermoeid van. Want energie van anderen onttrekt energie bij mij soms. En ik heb al niet zoveel… Dan nog een sprong voorwaarts…2012, vorige week om precies te zijn. Ik zat alleen in de woonkamer. En ik was aan het chatten. Ik was ietwat bozig op iemand en ik wilde gaan typen dat ik diegene met het gedrag zou confronteren, toen vanuit het niks, vanaf een plank in de keuken, een stapel bierviltjes naar beneden viel. Die stapel staat er al tijden, er is niemand bij in de buurt geweest, geen wind of tocht te bekennen en de stapel stond kaarsrecht. Dat vond ik wel even schrikken. Ik heb meteen uitgesproken dat ik niet boos zou zijn verder. Een avond erna zag ik vanuit het niets in de gang een schoen bewegen. Daar schrok ik ook wel van..ik zei hardop, vooral om mijzelf te overtuigen, dat ik het verkeerd had gezien…….Affijn, veel ervaringen dus tot nu toe. En dan vergeet ik ongetwijfeld nog 100 ervaringen, maar dit zijn wel de meest duidelijke tot nu toe. Mijn zusje is ook paranormaal begaafd en zeer heldervoelend. En zij voelt net als ik in de deuropening van mijn woonkamer iemand staan kijken. Hij of zij komt niet verder, maar staat daar. Continu en mijn ogen worden er ook heel vaak heengetrokken. Wie of wat het is kan ik niet goed uitmaken. Ik heb zelf het vermoeden dat het mijn overleden broer is (mijn moeder heeft voor mij een miskraam gehad. Het zou een jongetje geweest zijn). En dat zijn enige doel is mij in de gaten houden en beschermen. Maar toch voelt het ongemakkelijk. En als ik aanwezigheden (ik heb een afkeer van het woord geesten) wegstuur, gaat alles weg behalve dat. Nou dat was het. Als iemand tips heeft om minder angstig te zijn, graaaag! Ik wil niet bang zijn, ben niet bang aangelegd maar ben soms gewoon wel angstig namelijk. En dat helpt niet mee natuurlijk. Poeh wat een verhaal he…dat is eruit zeg maar

Ingezonden: 20 Aug 2012 12:12
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 1657
Wouw das een lange post, ben nu op werk maar zal het eens rustig proberen door te lezen wanneer ik weer thuis ben

Ingezonden: 20 Aug 2012 12:22
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 17
Haha, sorry.. Ik hoop dat niet al mijn posts zo lang zijn hoor. Dit was even een heel verhaal :P

Ingezonden: 20 Aug 2012 19:34
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 1657
Pff, het was even lezen maar gelukkig heb je het wel goed en duidelijk verwoord, anders was ik al snel afgehaakt denk ik. Als eerste, kwibus is een dierengids, die van jou in dit geval. Deze komen en gaan en ondersteunen en beschermen je op bepaalde momenten. Je dierengids hoeft ook niet constant een kat te zijn, kan elke vorm aannemen, maar jij hebt meer met katten op dat moment, dus vandaar. Dat figuur die in de deur opening staat is inderdaad zeer waarschijnlijk je broer. Om minder angstig te zijn moet je eerst bedenken wat je angstig maakt. Het komt niet door negatieve energie als je zelf al zegt, dus wat is het dan? Komt het doordat je bang bent dat je het niet kan controleren? Mediteer eens, wordt iets meer een met jezelf, misschien kan je dan de oorzaak vinden

Ingezonden: 21 Aug 2012 09:38
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 17
bedankt voor je tip. Ik zal mediteren. Angst is denk ik meer het onbekende. Ik ben bang dat ik het niet kan controleren idd. Dat er dingen gebeuren die ik niet wil. Hoewel dat eigenlijk maar slechts enkele keren is gebeurd.

Ingezonden: 21 Aug 2012 16:02
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 1657
Probeer je angst te overwinnen, leer bijvoorbeeld het te controleren door negatieve entiteiten uit je huis te bannen dmv schilden en energie stoten

Ingezonden: 22 Aug 2012 07:08
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 17
Ik ga t zeker proberen! Thnx voor de tip!

Ingezonden: 23 Aug 2012 09:37
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 17
Het werkt wel moet ik zeggen. Het helpt ook trouwens dat ik mezelf ervan heb weten te overtuigen dat de dierengids en mn broer er gewoon zijn om me te beschermen. Daar is natuurlijk niks angstigs aan. Alleen maar prettig want zo weet je ook dat ze negatieve dingen waarschijnlijk ook bij je weghouden. Tijdens het mediteren viel me op dat de sfeer om me heen ook positiever werd. Dus mijn angst komt misschien ook door een stuk innerlijke onrust en dan sta ik vast opener ofzo. De sfeer is nu ook positiever in huis...ik slaap zelfs veel beter dan voorheen. Toch gebeuren er nog altijn vreemde dingen. Het licht in de gang blijft maar uit en aan floepen als we hem aanzetten. Lamp is niet kapot..mn man is electricien en kan geen duidelijke oorzaak vinden voor de zich raar gedragende lamp . Als dat gebeurd in gezelschap btw, dan ben ik dus niet bang. Als ik alleen ben nog steeds el een beetje.

Ingezonden: 23 Aug 2012 11:46
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 1657
Is zeer waarschijnlijk een entiteit die aandacht wilt, geen negatieve entiteit. Je kan ermee proberen te communiceren door ermee te praten, al dan niet tijdens meditatie. In elk geval goed om te horen dat het nu weer een stuk beter gaan.

Pagina's: 1