Geregistreerd gebruiker Nu offline
|
Inzendingen: 5
|
Mijn vader is in 2011 gestorven. Ik heb nooit het gevoel gehad dat hij bij mij was. Ik heb een as-kettinkje, maar heb nooit gedacht dat hij gebleven zou zijn. Tot op een gegeven moment, meer dan een jaar daarna. Ik was 5 of 6 maanden zwanger, had veel ruzie met mijn vriend, veel financiële problemen ook,... Ik keek naar zijn foto en ben beginnen huilen. Tot ik op een gegeven moment aan mijn vader dacht, en net op dat moment een soort van sluier van rust over mij heen viel. Ik voelde me rustig, kalmeerde onmiddellijk, stopte gelijk met wenen, ik voelde me goed. En ik, ik weet gewoon dat dat mijn vader was. Voor héél even voelde ik zijn armen rond mij.
Mijn punt? Vroeg of laat, wanneer je het het minst verwacht, is hij er toch voor je. En vergeet nooit: niemand is echt dood zolang hij wordt herinnerd.
|