Nare ervaringen als kind

Paranormaal Forum / Mediums / Contact met Overledenen / Nare ervaringen als kind

Ingezonden: 07 Okt 2008 11:34
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Ik heb altijd al het gevoel gehad een open modem te zijn. Als kind hoorde ik altijd voetstappen op de trap. Ik had altijd het gevoel dat ik aangevallen ging worden als ik bepaalde plaatsen passeerde. Soms werd ik wel bang, maar anderzijds had ik altijd het gevoel dat iets of iemand me wel beschermde. Daar kom ik later wel op terug, maar wat mij het meest verwarde, was dat ik me dikwijls begluurd voelde. Het enge was dat ik dikwijls overal zwaar verminkte mensen om me heen zag. Ik wist niet wat ik moest denken. Echt bang was ik niet, want iets zei me dat die half open gereten, of half verkoolde mensen niet meer leefden. Eerst was ik er bang van, na een tijdje werd het een soort van medelijden. Ze wilden me iets zeggen, maar ik begreep het niet. De meeste mensen zeiden me dat het verbeelding was en na verloop van tijd hield het op. Tijdens mijn puberteit had ik me zo van alles afgesloten, dat ik steeds de ene nare ervaring na de andere meemaakte en op den duur ook echt geestesziek dreigde te worden. Uiteindelijk heb ik toch besloten de "stemmen" in mijn hoofd te volgen. Ik wou mensen helpen en koos voor de studierichting maatschappelijk assistent. Al was dat alles wat ik doodgraag wou in mijn leven, ik slaagde niet in die studies en ben uiteindelijk als huisvrouw geëindigd, het laatste wat ik ooit wou. Mijn man is helemaal niet spiritueel en met hem kan ik niet praten, maar op de hogeschool heb ik vriendinnen leren kennen, die me wel hielpen contact te leggen met de andere wereld en zo heb ik dat gele licht dat ik altijd meende te zien, leren kennen als mijn gids. Eigenlijk heb ik er 2, maar met de ene werk ik nauwer samen dan met de andere, naargelang de situatie. Zo zijn veel dingen me duidelijk geworden. Ik ben meer mensen uit het paranormale wereldje tegengekomen en heb voor de meeste problemen oplossingen gevonden. Die verminkte lijken bleken bv overledenen van een vliegtuigcrash te zijn en het was een buitenlands toestel. Ik verstond hun taal niet en kan ze daarom niet helpen. Ondertussen heb ik iemand gevonden die dat wel kon. Misschien heb ik daarom wel een enorme vliegangst, al weet ik dat ik nooit in een vliegtuig zal sterven? Het enige waar ik nu nog steeds mee zit: ik voel nog altijd aan dat ik mensen moet helpen, ook om mezelf te helpen. Waarom wou ik maatschappelijk assistente worden? Omdat ik wou leven van anderen te helpen. Alleen heb ik het nog steeds ergens moeilijk om geld te gaan vragen voor het gebruiken van mijn gave, die ik eigenlijk voor niets gekregen heb. Anderzijds weet ik ook dat ik het er erg moeilijk mee heb dat ik eigenlijk economisch volledig afhankelijk ben van mijn man. Zeker nu mijn huwelijk door een zware crisis ging en ik besef dat mijn man, hoe goed hij ook is en hoeveel hij ook van me mag houden, eigenlijk niet echt bij me past, krijg ik meer en meer de drang om ook iets voor mezelf te doen. Of ik van een paranormale praktijk zou kunnen leven, weet ik trouwens ook niet. Mij lijkt dat erg moeilijk, zeker met mijn ingesteldheid. Daarnaast heb ik daar ook de ruimte en de know how niet voor. Anderzijds weet ik niet meer wat te doen. Ik heb geen zinnig diploma om me mee op de arbeidsmarkt te gooien en ik heb ook geen enkele werkervaring, al ben ik wel al de 30 gepasseerd.

Pagina's: 1