hoe komt het dat ik nog leef?

Paranormaal Forum / Spiritueel / Bijna Dood Ervaringen / hoe komt het dat ik nog leef?

Ingezonden: 22 Sep 2013 12:42
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
hallo mensen, na een zelfmoordpoging met koelvloeistof (glycol vergiftiging) en nierfalen als gevolg ben ik op zoek naar antwoorden waarom ik nog leef, en dit is niet omdat ik geholpen ben door artsen in Zwitserland. mijn verhaal in het kort. ik was een geruime tijd werkloos geworden en besloot om 12 februari dit jaar om er een eind aan te maken. na min of meer afscheid te hebben genomen belde ik ieder familielid op zo als vrienden om definitief afscheid te nemen. tussendoor dronk ik flinke slokken koelvloeistof en als ADR-Chauffeur wist ik wat de gevolgen waren en konden zijn. ergste geval kon ik blind worden. Ik had een mat-zwarte Jeep Cherokee die ik voor mijn plan wilde gebruiken, door als nodig zijn 4x4 terrein mogelijkheden te gebruiken om eventueel uit de handen van hulpdiensten te blijven. achteraf heb ik dat tot 3 keer gedaan. hoe ging ik te werk. ik dronk dus deftig slokken koelvloeistof maar behalve ziek te worden voel je dus niet dat je interne organen zoals nieren, lever e.d het opgeven. resultaat na drinken 12 uur om de haverklap plassen (veel vochtverlies tot gevolg) intussen bleek een zoekactie te zijn gestart door lokale media en politie. intussen was ik al de grens over. trip door België, naar Luxemburg. om daar de Jeep vol te tanken en jerrycans vullen om mijn plan wederom voort te zetten. bij de grens van België/Luxemburg werd ik staande gehouden door de politie. ik reed te snel en aan hand kenteken bleek ik als vermist te zijn opgegeven. dus ze vroegen of ik uit wilde stappen en mee naar het bureau ging. enigszins bang, maar ook woede ben ik er met plankgas vandoor gegaan. om ze af te schudden ging ik op goed geluk van de weg af het onverharde maar besneeuwde terrein in en daar ben ik ze tenslotte ook kwijt geraakt. met aardig snelheid schat met 100 a 110 over een flink besneeuwde en onverhard weg de Jeep door gejaagd wat de Jeep aanzienlijk schade opleverde. door een houten hekwerk geraasd en dichte struiken wonder boven wonder weer op de doorgaande weg gekomen. Luxemburg volgetankt en Jerrycans gevuld zoals ik van plan was om weer mijn weg te vervolgen. waarbij ik bij de grens van Luxemburg/Zwitserland werd opgewacht door grenswachters en politie. wederom een korte achtervolging en het ''veilige'' onverharde weg te hebben gekozen raakte ik ze voor een 2e keer kwijt. ook daar alles gevraagd van de Jeep dat zijn tol eisde. diverse leidingen van automaatkoeler en koelsysteem waren aardig gehavend. na diverse uren op onverharde paden te hebben gereden kon mijn lichaam de vergiftiging niet langer meer aan. mijn benen konden mij niet meer dragen. uitdrogingsverschijnsel wat idem levensbedreigend is. zoals dubbel zien, en wegzakken. helder momenten krijgen en niet wetend wat er daarvoor gebeurd was. dus het was serieus foute boel. maar koppig zoals ik ben parkeerde ik de Jeep ergens, want gezien de vele en hoge sneeuwpak zou daar toch niemand komen. ik lag dus op de achterbank en gewoon afwachten tot het gebeurd zou zijn. had het niet koud of warm gehad. ik lag daar gewoon. tussendoor wakker worden deur open en naast de auto braken tot het weer enigszins opluchte. hoe lang ik daar lag, in de Jeep met nog steeds draaiende motor dat weet ik niet. wel was ik steeds meer alles te beseffen en ik nam langzaam afscheid van het leven. voor als het niet nog erg genoeg was had ik totaal geen kracht meer in zowel armen als benen. ademen viel mij moeilijk en mijn zicht was....dubbel en alsof ik dronken was, alles draaide om mij heen. nu komt het, telefoon ging en mijn stiefvader sprak mij toe. niet kwaad, maar zorgzaam. hij probeerde mij over te halen om hulp te zoeken. hoewel ik het wel had gewild, mijn lichaam kon het gewoon niet opbrengen om net het beetje kracht te geven om achter het stuur te kruipen en elk mogelijk hulp die zou zijn proberen te vinden. en nu komt het wat ik niet begrijp. ik kreeg het warm. rustgevend warmte en anders als de warmte die je van de zon of eigen verwarming zou krijgen. dit was rustgevend. zorgzaam en geborgen gevoel alsof iemand mij vasthield en wilde zeggen het komt weer goed. ik kroop met moeite achter het stuur en reed stapvoets maar op goed geluk de landweggetje uit. als het al een weg was met al die sneeuw. na paar keer wegzakken ben ik op de snelweg aangekomen. en raakte werkelijk heel de tijd de vangrail met de auto. verzwakt en dubbelziend zocht ik naar de eerst beste tankstation die ik maar zou tegenkomen. en ik schat na een half uur vond ik er eentje. ik parkeerde de inmiddels zeer zwaar gehavende Jeep voor de deur als het maar kon om op handen en benen naar binnen te kruipen. eerst dachten ze dat ik dronken was gezien glycol dat symptoom heeft maar gezien ik daar in elkaar zakte werd ik naar een kamer gebracht waar de politie niet later arriveerde. korte ondervraging en doorzoeken van mijn auto kwamen ze met 2 kannetjes koelvoeistof wat ik dus alleen nog maar kon aanwijzen welke ik gebruikt had. hoewel ik inmiddels mij niet te vriend heb gemaakt door de diverse vluchtpogingen waren ze uiterst vriendelijk en belden haast met paniek voor een ambulance. vanaf daar weet ik niks meer want van horen en zeggen kreeg ik aldaar een hartinfarct nadat ik mijn bewustzijn verloor. gezien ik nog maar hooguit een half liter of minder naar schatting in mijn lijf had was ik dus stervende.(rapport artst) nu zoals het mij werd verteld door de politie die mij na ongeveer een week bezocht in het ziekenhuis en ik weer stabiel genoeg was maar wel aan de dialyse zat om mijn nierfunctie over te nemen. onderweg naar het hospitaal kreeg ik doorlopend hartmassage en zuurstof toegediend. ik ademde niet meer zelfstandig en mijn hart stopte na een paar keer kloppen weer met werken. dit ging de hele rit naar het hospitaal. waar ik naar de spoed afdeling volgespoten werd met adrenaline en ander soort spul om mijn hart weer zelfstandig te laten kloppen. bij het proberen om bloed af te nemen bleek dat het net als stroop zo dik was en dus echt aan de spuit moesten trekken om er iets uit te kunnen krijgen. daar kreeg ik via infuus vocht toegediend en duurde ongeveer 2 uur voordat ik weer relatief stabiel was om naar de intensive care te worden verlegd. dan was het afwachten of ik de komende 24 uur et zou overleven. ik was ongeveer 4 dagen buiten bewustzijn maar vergeet nooit hoe het was om wakker te worden. je ligt op een nagenoeg spierwitte kamer met allemaal apparaten om je heen waarvan ik eentje nog bijzonders goed herinner. ik wilde mijn hoofd bewegen maar mijn nek deed pijn. daar zat een drain in om mijn bloed met behulp van de dialyse te kunnen filteren. alsof er een vaatwasser aan stond zo klonk het. na 2 dagen bijkomen en veel slapen kreeg ik mijn behandelende arts te spreken. ik lag net weer aan de dialyse en hij vertelde zijn verhaal dat ik al was opgegeven. ik was voor zeker 25 minuten met reanimatie pogingen klinisch dood. ik had minder als een half liter vocht in mijn bloed wat mijn bloed nagenoeg tot stroop liet worden waarmee mijn hart zwaar moeite had. en dus uiteindelijk het begaf. mijn nieren, lever en milt zijn onherstelbaar beschadigt. met nog diverse dingen die voor mij als gewone man niet te begrijpen zijn was het goed mis. intussen werken mijn nieren weer zelfstandig, vermoeidheid is over hoewel ik nog steeds moeite heb om lange dagen als chauffeur te kunnen maken. en ik heb weer een vervanger voor de jeep voor de deur staan. nu een amerikaans boot op wielen. nu komt dus de vraag. hoe komt het dat ik nog leef? volgens mijn moeder en stiefvader was het mijn tijd nog niet. maar dat verklaard niet de ervaring die ik had in de nacht. wat was de warmte die ik voelde? en hoe komt het dat ik pas een hartinfarct gekregen heb toen ik hulp aangeboden kreeg, en niet al in de Jeep op de achterbank? er zat hooguit een half uurtje van vertrek tot locatie voor hulp. wie of wat gaf mij dat zetje om toch achter het stuur te kunnen kruipen zodat ik hulp kon proberen te vinden? groet, bas

Ingezonden: 22 Sep 2013 13:19
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 251
wauw wat een heftig verhaal, gelukkig maar dat je het overleeft hebt!

Ingezonden: 24 Sep 2013 10:25
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 1657
Bas, Jou pad is inderdaad nog niet aan het einde, er zijn nog een aantal vaste punten in je tijdslijn welke jij nog moet mee maken om als je lessen hier te leren. Ook om andere te helpen lessen te leren. Deze punten staan vast in de tijd, maar ik kan en wil je niet zeggen om deze morgen als zijn of pas over 10 tallen jaren. Ik zie nog zeker 2 grote punten in je tijdslijn, de weg ernaartoe is aan jou maar deze staan vast. Meer mag ik niet zeggen i.v.m. spoilers.

Ingezonden: 24 Sep 2013 19:06
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Inderdaad het was jouw tijd nog niet. En gelukkig hebben we ook o.a. engelen die ons helpen, ookal zien we hun niet. Maar wat je beschreef qua gevoel, past daar bij. Ik weet dat ze er zijn (en dat is niet altijd zo geweest hoor!) en ons erg graag willen helpen en soms ingrijpen als het verkeerd gaat.

Ingezonden: 24 Okt 2013 14:53
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 6
hoe kun je nog leven als je je zelf hebt gemoord?

Ingezonden: 24 Okt 2013 18:23
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
HIj was stervende, nog niet dood. En aangezien het niet zijn tijd was, is de kans dat hij echt doodging klein.

Ingezonden: 24 Okt 2013 18:44
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 53
Ik ben het met Psylor en Roosmarie eens. 'Helaas', zoals soms met zelfmoordpogingen, zijn er mensen die je willen hebben. Jij mocht als het ware nog niet dood gaan. Ik kan me voorstellen dat dat een hele schok kan zijn als je verwacht dat je dood gaat, je wilt dood gaan, je hebt je er op voorbereid, maar je gaat niet dood. Ik denk dat de persoon die je geholpen heeft (engel, familielid o.i.d.) je niet alleen dat duwtje gegeven heeft, maar jou bijgestaan heeft totdat je als het ware veilig was. Hij/zij heeft je toen overgelaten aan de artsen en daar zal het hartinfarct gebeurd zijn. Hij/zij moet geweten hebben dat het jouw tijd nog niet was, niet alleen omdat hij/zij je geholpen heeft met achter het stuur kruipen maar ook omdat hij/zij het hartinfarct niet voorkomen heeft (niet willen voorkomen of niet kunnen voorkomen). Ik kan er niets aan doen dat je nog leeft, maar ik vind het wel fijn dat je dit alles met ons deelt (als ik dan toch even voor iedereen mag spreken). Ik denk dat je er maar gewoon mee zult moeten leven, ondanks de schade die gebeurt is. Geen nood, als je nu doorzet gaat het straks beter. Nu, over drie dagen, over drie maanden of over drie jaar. Blessed be en bedankt voor het delen, firewing

Ingezonden: 24 Okt 2013 20:04
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
@ Firewing, hoewel het moeilijk is, inmiddels heb ik er wel vrede mee dat ik nog leef. en hoewel ik probeer om te achterhalen wat er die nacht gebeurd is denk ik dat die antwoord mij behouden blijft. aan de ene kant, mis ik die geborgen warmte, aan de ander kant ook bang voor de betekenis ervan. ook al is het een goede bedoeling. Engel, Entiteit, 'overleden' familie. geef het een naam. niet weten wat het was is dat wat mij juist bang maakt.

Ingezonden: 24 Okt 2013 20:21
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 53
Snap ik. Kijk, ik denk dat het zich nog wel aan je bekend zal maken na alles wat er is gebeurd. Het wil je alleen maar helpen dus er is eigenlijk geen reden om bang voor te zijn.

Ingezonden: 25 Okt 2013 07:58
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
En waarom maakt het je bang?

Ingezonden: 15 Dec 2013 00:19
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 38
Heftig zeg! Wat het eerst bij mij opkwam was: het is simpelweg nog geen tijd voor jou. Je hebt een taak gekregen in het leven en degene die je heeft geholpen weet dat je die nog niet hebt vervuld. Ik snap dat je bang bent voor het onbekende. Het wilt dat je in leven bent en de reden daarvoor weet je nooit zeker. Van die onzekerheid kan je bang worden zeker omdat degene die het is geweest een bekende is waarschijnlijk. Als je leert jezelf open te stellen kan je proberen om in contact te komen met hetgeen dat je heeft gered en misschien kan diegene je helpen in je leven met het vinden van je taak en met het volbrengen daarvan

Ingezonden: 20 Dec 2013 00:34
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 538
o.o Wat een erg verhaal. Waarom koelvloeistof? Waarom niet gewoon je polsen doorsnijden ofzo. Koelvloeistof lijkt me niet zo een fijne dood.. Maar ik denk dat het idd je tijd nog niet was. Ik denk dat een engel je redde. Maar heb je er eigelijk nog iets aan over gehouden?

Pagina's: 1