euthanasie / suicide

Paranormaal Forum / Mediums / Contact met Overledenen / euthanasie / suicide

Ingezonden: 11 Jun 2015 08:20
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 7
hallo, ik heb misschien een moeilijke vraag, maar ik hoop dat er iemand is die mij zou antwoorden zou kunnen geven, of zou willen helpen. Mijn verhaal is erg lang en ingewikkeld, maar kort samengevat: ik lijd al zo´n 13 jaar aan een (steeds heftiger wordende) depressie, en sinds zo´n 6 jaar is daar een eetstoornis bijgekomen. Ik wilde heel graag genezen, of in ieder geval op een leefbaar niveau uitkomen. Daarvoor heb ik ook alles geprobeerd wat ik kon bedenken: medicatie, therapie, gesprekken, ECT, opnames enz. enz. Maar na al die jaren ben ik zo op, terwijl het nog steeds achteruitgaat, ik kan niet meer... Daarom denk ik er aan, of heb ik eigenlijk besloten, deze strijd te stoppen en mijn leven te beeindigen. Dit is dus geen opwelling, of crisis-gedachte, ik ben hier al jaren over na aan het denken. Wanneer is het punt dat het genoeg is geweest? Wanneer ¨mag¨ ik gaan? Nu ben ik alleen erg geschrokken van allerlei horrorverhalen over suicide. Dat je dan blijft hangen tot je werkelijke tijd, en dat dat verschrikkelijk is. Maar ik vraag me dan eigenlijk af, waarom is het verschil zo groot tussen een (weloverwogen) keuze je eigen leven te beeindigen, of een ¨natuurlijke¨ dood aan bijv. een ziekte? In feite is een depressie ook een ziekte denk ik altijd... Kan iemand mij hier misschien meer over vertellen, of duidelijkheid over geven? Daarnaast zat een vriendin van mij eigenlijk met exact hetzelfde probleem. Een paar weken geleden heeft zij besloten te stoppen, op een rustige manier omringt door dierbaren. Ik vraag me heel erg af, zal ik haar weer zien als ik straks ga? Zullen we daar de rust krijgen die we hier nooit hebben gevonden? Sorry voor de moeilijjke vraag, maar ik hoop dat er iemand is die me met deze vragen kan en wil helpen. Groetjes

Ingezonden: 11 Jun 2015 13:43
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 9
Nou nou dit is niet niks zeg wat je hier neer zet. Heb jij toevallig ook misschien hulp gezocht in magnetiseren dit kan misschien wel een handvat zijn maar goed daar ga ik niet over. Zelf geloof ik dat als je tijd erop zit je weer samen komt boven want ja hoe zou ik anders met overledenen kunnen communiceren ;-) Ik wens je heel veel sterkte met je keuze, maar hoe simpel ik je het wil zeggen ga voor het leven hoe zwaar het soms kan zijn want meestal zit achter de wolken de zon.. alleen moet je die zon wel de tijd geven om te openbaren als je eerder je zelf naar boven stuurt zal je nooit weten wat die zon zal zijn. liefs Klavertje4

Ingezonden: 11 Jun 2015 13:50
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Een verhaal heeft meerdere kanten... wat ik weet kan ik vertellen, hoewel ik nog alleen maar meerdere vraagtekens zal gaan oproepen. wel raad ik je aan om alles in overleg te doen met een therapeut, huisarts of wie dan ook. ik wil later je beantwoorden, moet nu namelijk weg.

Ingezonden: 11 Jun 2015 17:33
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 14
Beste Kahyn, Ik weet niet of je gelooft in reïncarnatie? Wat mij in ieder geval is verteld, is dat je voor je aan je leven op aarde begint, je zelf de lessen kiest waar je dat leven aan wilt werken. Hoe moeilijk het ook klinkt, misschien is leven met je depressie wel een van lessen die je voor jezelf gekozen hebt. Als je er dan voor kiest om je leven voortijdig te beëindigen, heb je een van je doelen voor dit leven gemist. En is de kans groot dat je in je volgend leven voor een soortgelijke situatie zal komen te staan. Wie op zijn 'natuurlijke' tijd overlijdt, heeft gewoonlijk wel alles meegemaakt wat hij/zij zich voor de start van zijn aardse bestaan had voorgenomen. Niet om af te doen aan de zware situatie waar je in zit. Maar laat het gevoel te moeten strijden los, en ga op zoek naar waar je wel van genieten kan binnen je depressie. Wat mij door moeilijke tijden heen geholpen heeft, is de wetenschap dat je nooit meer op je bordje krijgt, dan je daadwerkelijk aankan. Maar de uiteindelijke keuze kan bij niemand anders liggen dan bij jou Liefs, Chaska

Ingezonden: 11 Jun 2015 18:33
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Chaska heeft het goed verwoord. Als je besluit er eerder een eind aan te maken dan jouw echte tijd is, komt deze les weer terug op jouw pad in het volgende leven. Je kan denken, dat is voor dan. Maar wat als het nu het laatste kan zijn, dat je hierna er vanaf bent.... en de les dan zal zwaarder zijn dan je nu hebt, om jou te helpen die les te leren. Je ziel weet wanneer het jouw tijd is (in je leven kan jouw ziel er 3x voor kiezen om dit te doen), en zal dan ook echt daarvoor kiezen. maar we staan vaak te ver van onszelf om naar je eigen ziel te luisteren. Wat ik zelf merk bij heel veel mensen die een lange lijdensweg hebben, is dat zodra ze een bepaald inzicht hebben gekregen, hun tijd er opeens is en ze mogen overgaan. Depressie heeft vaak een oorzaak, weet je deze? want het gaat niet om symptomen te bestrijden, maar om de oorzaak aan te pakken. Het is zo van belang, bij welke ziekte dan ook om de juiste therapeut te treffen, op welk vlak dan ook. Dat kan de behandeling laten slagen of breken. Het kan zijn dat je haar ziet, maar ook niet. Hangt af op welke laag ieder van jullie zit. En tot rust komen... reken daar maar niet echt op, als ik zie hoe snel de zielen reïncarneren... Ik ken jouw traject hierbij niet, maar ben je ook in het alternatieve circuit geweest? Rem-therapie kan ook bijvoorbeeld dingen veranderen. en is tegenwoordig ook in het reguliere circuit te vinden. Ik wens je heel veel kracht toe, en hoop dat je de kracht kan vinden om door te mogen gaan, en dat je in het volgend leven een leven hebt zonder zware levenslessen.

Ingezonden: 11 Jun 2015 20:36
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 7
bedankt voor jullie lieve reacties, ondanks dat het inderdaad een zwaar onderwerp is.. Ik geloof inderdaad in reïncarnatie. Ik dacht zelf ook al dat als ik mijn les in dit leven niet zal leren, het in het volgende zal moeten zijn. Maar ik vraag me af hoe het mogelijk zou zijn in dit leven. Ik zie geen enkele uitweg meer. En dit bedoel ik niet als een persoon in crisis, die vanuit een opwelling ondoordachte dingen doet. Die fase heb ik ook gehad, als 16jarige (ik ben nu 22). Ik dacht niet meer verder te willen, maar er op terugkijkend weet ik dat ik vooral hulp wilde, alleen niet meer wist hoe of van wie. Inmiddels ben ik wat jaren en ervaringen verder. Waar mijn depressie precies vandaan komt is niet heel concreet duidelijk. Ik denk dat het er altijd een beetje heeft gezeten, en in de tijd is toegenomen. Ik ben altijd zwaar op de hand geweest, en zelfs als kleuter dacht ik (te) diep over het leven na. Ik herinner me al heel jong dat ik ´terug naar de engeltjes´ wilde. overigens is dit ook een onderwerp waar ik inderdaad over in gesprek ben met (meerdere van) mijn therapeuten en oa ook de huisarts. Als ik hiervoor kies wil ik dat op een ¨goede¨ manier doen. Niet stiekem en alleen, maar echt afscheid kunnen nemen van dierbaren en op een rustige manier kunnen gaan. Ik vraag me wel eens af of een les echt niet té zwaar kan zijn om te leren tijdens dit leven... wat als dat zo is, is het dan niet beter het later op een andere manier te leren? Dát ik het opnieuw zal moeten proberen geloof ik inderdaad, maar mijn angst is vooral gekomen door veel verhalen over mensen die een eind aan hun leven maken, en moeten ¨wachten¨ in een soort ¨lege tussenwereld¨ tot hun werkelijke tijd daar zou zijn, en daar enorm eenzaam zijn en spijt hebben. Als het ware ¨gestraft¨ worden voor hun daad.... weten jullie daar misschien meer over? Ik hoop dat mijn vriendin dit niet heeft hoeven mee maken. haar foto staat op mijn kastje met een kaarsje er bij. Ik gun haar zo de rust de ze zocht, ze heeft zo hard en lang een oneerlijke strijd moeten vechten... en ik mis haar... Ik hoop haar boven weer te zien, zonder de pijn van onze gevechten hier. In de loop der jaren ben ik meerdere mensen verloren, mede ook vanwege de eetstoornis/depressie (1 op de 5 mensen met een eetstoornis schijnt het ook niet te halen), maar zij was toch degene die het dichtst bij me stond. Toen ik haar heb leren kennen had ze het heel moeilijk, maar is ze toch een enorme steun voor mij geweest. Ze was een heel mooi, bijzonder en lief mens, juist daarom kan ik me haast niet voorstellen dat je voor de ¨keuze¨ waar ik nu ook voor sta (voor zover dat een keuze is dan) gestraft zou worden.. Ik weet niet of jullie contact kunnen maken met haar, en ik weet natuurlijk ook niet in welke laag ze zal zijn nu, maar mijn laatste wens zou zijn dat ik haar daar weer zou zien. Dat ik niet alleen in een duister tussengebied moet wachten... @klavertje4 Dankjewel voor je lieve reactie, en mooie uitspraak. Ik vond het erg mooi te lezen! Ja het is inderdaad niet zo maar iets, maar helaas wel waar ik dagelijks mee bezig ben... @chaska het probleem is dat ik door mijn depressie op dit moment zo diep ben weggezakt dat er voor mij geen ¨leuke¨ dingen meer zijn. Op mijn goede momenten, zoals nu, voel ik de energie hier te schrijven, en ik merk dat dat me goed doet. Maar ergens zin in hebben, of plezier aan beleven... dat is lang geleden. Ondanks dat blijf ik het wel proberen, speel ik piano, wandel ik in de natuur, speel ik met mijn katten, maar het komt niet meer binnen. Mijn leven voelt niet meer leefbaar op deze manier. Het is over-leven. En is het echt zo dat je nooit meer op je bordje krijgt dan je aankan? Of kan het zelfs niet zijn dat je je les wél geleerd hebt, maar de manier van sterven is een zelfgekozen weg? Ik bedoel, een zelfmoord in een opwelling is niet doordacht, maar wat is het verschil tussen euthanasie na jaren van depressie en euthanasie na jaren van kanker? Het zijn toch beiden ziekten, beiden ondraaglijk, en beiden eindigen in een zelfgekozen moment? Waar ligt die grens van ¨zelfgekozen¨ of niet... overigens snap ik het dat daar waarschijnlijk geen concreet antwoord op zal zijn maar dat houdt me bezig... als iemand overlijd aan de lichamelijke gevolgen van anorexia, is dat dan zelf gekozen...? dat zijn eigenlijk de dingen waar ik mee blijf lopen dagelijks (en nogmaals, het is fijn om dat hier te kunnen schrijven en vragen, want in het algemeen blijft dit toch een taboe-onderwerp merk ik... maar weinig mensen willen hier op ingaan, en ook maar weinig mensen die ik ken geloven deze dingen, of denken er zelfs maar over na...) @roosmarie bedankt voor je uitgebreide reactie! Wat bedoelde je eigenlijk met met dat je ziel 3x kan kiezen of de tijd is aangebroken? Dat snapte ik niet helemaal, hoe ik dat moet zien. En incarneren zielen echt zo snel? Weet je daar toevallig meer van? Moet ik dat zien als zo snel dat ik ongeveer dezelfde personen als in dit leven nog tegen zou kunnen komen, of incarneer je meestal op een totaal andere plek, of kan dit enorm verschillen? Ik ben hier niet zo in thuis, maar zou er graag meer over weten.. Ik ben inderdaad ook in het alternatieve circuit geweest. Niet heel uitgebreid, maar toch meerdere dingen geprobeerd. Rem-therapie klinkt bekend, maar ik zou zo even niet meer weten of ik dat heb gedaan. Ik kan het mijn moeder vragen, aangezien de meeste alternatieve therapieen zijn geweest toen ik wat jonger was. Nogmaals bedankt voor jullie reacties, dat mensen de tijd nemen om te reageren alleen al doet me veel

Ingezonden: 11 Jun 2015 20:48
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Ik heb een vermoeden wat het probleem is... want wat als jij nooit goed bent ingedaald, en hierdoor terug wilde naar de engelen, waardoor je in dat verdriet bent blijven hangen? Ik ken iemand die hierbij dan erg goed kan helpen, zij werkt in meerdere lagen door. als je wilt.. morgen meer info, mijn accu is leeg. Nee, een les is echt niet te zwaar, maar als je er in zit kan het wel zwaar lijken. Ja tijden gaan enorm veranderen, maar dan praat ik over 20-30 jaar. want iedereen begint als baby... Hoe je reïncarneert, hangt van de zielengroep af, en soms herkennen mensen je in het begin als je bij dezelfde mensen terug komt (als baby leek ze erg op ...) maar het kan ook heel ergens anders. reken er maar niet op dat je ze herkent, dit vergeet je namelijk als je geboren wordt.

Ingezonden: 11 Jun 2015 23:00
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 49
Roosmarie kan goede raad geven. Maar vraag niet te veel want anders hoor je nooit meer iets van haar

Ingezonden: 12 Jun 2015 01:43
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 49
Spijt me van mijn antwoord het is jaloezie over Roosmarie. sorry daarvoor. Geef het niet op ik zit of zat in dezelfde situatie. door mijn misbruik heb ik dit van mezelf kunnen verduiken. Ik zeg het van mezelf. ik ben dit vergeten omdat ik het onbewust niet aan kan. ik vlucht in alles wat ik kan om dit niet te zien. niet dat ik dit wil maar het is de gene die mij bescherm dit wil dit niet. Het is te hard voor mij daarom bescherm ie mij. ik zoek van alles maar bots steedstegn een harde muur. Ik geloof steeds dat het ged gaat komen

Ingezonden: 12 Jun 2015 09:38
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Op mij hoef je echt niet jaloers te zijn hoor. En ik vergeef het je @ Kahyn, je ziel krijgt 3x de kans om eerder uit het leven te stappen. Daar ben je als mens meestal totaal niet bewust van. En soms kan je het herkennen, als bijvoorbeeld een bijna-ongeluk in het verkeer. Maar zelfs je dood en manier van doodgaan heb je van te voren eigenlijk al vastgelegd voordat je op aarde komt.. Dit jaar overlijden opvallend veel mensen, maar die zielen worden bewust terug gehaald omdat de aarde nog niet klaar was voor deze zielen. (even heel simpel uitgelegd) Hoe staan jouw ouders er in? Praat je met hun hierover? Ook het onderwerp zelfmoord, euthenasie hoort bij de symptomen van depressie, dat hoef ik je ook niet te vertellen, dat weet je zelf wel. Die wachtruimte is eigenlijk voor mensen die niet zien waar het licht is. die zitten in hun eigen gemaakte hel. Maar wil je nog meer info over diegene die jou mogelijk wel kan helpen? Ik weet dat zij ook een hele nare weg heeft gehad voordat ze eindelijk was ingedaald (heeft 35 jaar geduurd meen ik). zij ziet precies waar blokkades zitten, en kan vrij snel hier goed doorheen komen.

Ingezonden: 12 Jun 2015 11:49
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 14
Kahyn, Quote: Op mijn goede momenten, zoals nu, voel ik de energie hier te schrijven, en ik merk dat dat me goed doet. Als genieten niet lukt, ga dan op zoek naar meer van dit soort momenten Alles wat je goed doet, helpt je om moeilijke tijden te boven te komen. Ik weet dat het makkelijker is negatieve dingen te onthouden dan positieve. Als je er de energie voor hebt, ga dan bijhouden hoe vaak iets wel goed genoeg is gegaan. Al is het maar dat je de energie hebt gevonden om een keer te stofzuigen of spelen met je katten. En lees dat lijstje regelmatig terug. Iedere (kleine)succes ervaring is er een waar trots op mag zijn. Vraag andere mensen ook dat naar jou toe te benoemen, misschien dat je het dan wel voelen kan. Ikzelf ben geen voorstander van euthanasie, al geloof ik wel dat je tijdens je vele reïncarnaties heel veel verschillende dingen mee moet maken. Als je les te zwaar aanvoelt, dan kan je altijd aan de lichtwezens vragen of ze je er bij willen helpen; je leerproces draaglijker te maken. Je zult de les toch moeten leren, maar misschien kunnen ze je helpen daar rust en acceptatie in te vinden. Succes en liefs

Ingezonden: 18 Jun 2015 09:58
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Kahyn, gewoon een dikke knuffel voor je, je bent het waard

Ingezonden: 22 Jun 2015 08:36
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Kahyn, misschien heb je wat aan onderstaand artikel, Over hoe voeding invloed heeft op je lichaam. Ik zal niet zeggen dat dit het middel is, maar het kan je misschien wel in die mate helpen dat je juist in een positieve spiraal beland. http://www.earth-matters.nl/98/5416/blijvend- ... Gewoon een knuffel voor je, hopelijk schijnt bij jou de zon al een beetje, ookal is het misschien een waterig zonnetje...

Ingezonden: 02 Jul 2015 18:21
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 7
Bedankt voor al jullie reacties! Sorry dat ik zo laat reageer. Maar ik wil wel even kwijt dat het doet me echt veel doet te lezen dat mensen met me meedenken, dus bedankt daarvoor! Momenteel zit ik opgenomen in een (eetstoornis)kliniek (waar ik mezelf een tijd geleden voor aangemeld had). Ik wil nog één keer alles op alles zetten en vechten voor een, draaglijk, leven. Concreet houdt dit voor nu in: aankomen tot een gezond gewicht (wat ik nu al 5 jaar heb uitgesteld). Niet dat ik geloof dat dat het wondermiddel is, maar misschien dat ik wegen afsluit door het uit de weg te gaan. Ondergewicht beinvloedt natuurlijk ook je hersenen. Het klinkt misschien stom, maar voor mij is dit een van de moeilijkste keuzes die ik kan maken. Het is mijn allergrootste angst. Maar het is ook het laatste wat ik kan verzinnen om te doen, al het andere heb ik, naar mijn idee, oprecht geprobeerd, maar zonder resultaat. Roosmarie, de persoon die je bedoelt, bedoel je dat dat iemand is met ook een paranormale gave, of een ervaringsdeskundige (of beiden?) hoe dan ook, als zij mij zou kunnen en vooral willen helpen; heel graag. Ik wil alles proberen nu om toch nog iets te bereiken.. Je schreef dat veel zielen ¨teruggehaald¨ worden dit jaar. Na aanleiding daarvan vroeg ik me eigenlijk af: als je zelf besluit je leven te beeindigen, geldt dit dan als een ¨gewone¨ dood of als een ¨onnatuurlijke¨? Voor mensen geldt het als onnatuurlijk, je hebt het tenslotte zelf gedaan, maar soms vraag ik me af... hoe veel verschil zit er tussen iemand anders die jouw leven beeindigd, of jijzelf (of eigenlijk: jouw ziekte). Wat als je in een psychose die keuze maakt... of in een dronken bui de weg op gaat, en daarbij om het leven komt... in feite kies je er dan niet voor, maar ook weer wel... Is een zelfgekozen einde ook niet ¨voorbestemd¨? Of misschien in sommige gevallen? Komt het niet voor dat iemand zelf een einde kiest, maar omdat het wel voorbestemd was. Omdat hij/zij aanvoelde dat het zover was, of misschien ook omdat hij/zij aanvoelde dat veel zielen ¨teruggehaald¨ worden, en zij er een van zijn... Wanneer is het ¨niet-voorbestemd¨? Misschien vragen waar je geen antwoord op is, maar het spookt door mijn hoofd... Onder eetstoornispatienten overlijdt ongeveer 1 op de 5 zeggen ze, meestal door zelfdoding/euthanasie... Maar hoe kan dat, dat dat aantal zo groot is, als hun taak niet te zwaar kan zijn? Een voorbeeld is bijvoorbeeld mijn vriendin, waar ik eerder over sprak. Ik ontmoette haar op dezelfde plek als waar ik nu ben, ruim een jaar geleden. Zij zat in exact dezelfde positie toen als ik nu; ¨ik ga er nog één keer voor. Nog één keer alles uit de kast halen om zeker te weten dat ik achter mijn keuze kan staan.¨ Terwijl ik dit typ kijk ik trouwens naar haar foto, die staat hier op mijn kamer.. Ik mis haar... steeds meer Ja, op een of andere manier lijkt het verdriet sinds een aantal dagen/weken groter te worden... Ik denk steeds vaker aan haar, krijg steeds vaker de behoefte een kaarsje voor haar aan te steken, naar haar foto te kijken, er iets moois bij te leggen, een gedichtje voor/aan haar te schrijven, of een berichtje... Met anderen het over haar te hebben... gewoon, haar te herdenken.. Ik vraag me af of daar meer achter zit, of dat ik het zo ver niet moet zoeken (dat hoop ik eigenlijk). Soms ben ik namelijk bang dat het een sombere rede heeft... Dat zij, zoals jij beschreef dat kan gebeuren Roosmarie, het licht niet zou hebben gevonden... Ik durf het bijna niet eens te schrijven merk ik. Als iemand alle rust en vrede van de wereld verdiend is zij het wel. Ik wil niet eens de gedachte hebben dat ze dat niet gevonden heeft, dat voelt bijna alsof ik het daardoor zou veroorzaken... Maar zij was zó´n lief en respectvol mens... als iemand, na jarenlang pijn, angst, verdriet, maar toch het doorzettingsvermogen het gevecht aan te blijven gaan... dan toch besluit dat het genoeg is geweest. Dat het op is, dat het niet meer draaglijk is... dan zou het toch niet eerlijk zijn dat hij/zij juist dáárvoor gestraft wordt? Hetzij hierboven, hetzij in een volgend leven... dat zou toch niet eerlijk zijn? Allemaal dingen waar ik erg veel mee bezig ben. Maar ondertussen merk ik dat ik steeds meer verlang te stoppen... Kan dat geen ¨aanvoelen¨ zijn van mijn geplande weg.... De laatste dagen ben ik eigenlijk alleen nog maar aan het huilen... Dagen duren zo lang... Hoe moet ik dit volhouden... Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik dacht ik schrijf het toch even neer. Ik weet eigenlijk niet meer waar ik op hoop... op een wonder denk ik...

Ingezonden: 03 Jul 2015 18:26
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 350
Weet je, als je er in zit lijkt het soms intenser dan dat het is, maar er is niks wat je niet aankan. Alleen dat is voor jou moeilijk te overzien, dat je dit aankan. Heb je je bloed al eens laten testen betreffende de mineralen uit het vorige artikel? Je ziel weet wanneer het je tijd is, en als jij goed contact ermee hebt, weet je dat je niet eens er hulp bij nodig hebt om dat te doen. Dus, als jij bewust dingen gaat doen om dood te gaan, is het niet je zielskeuze. En 99,9% van diegenen die overlijden weten niet waarom hun doodgingen, en dat dit mogelijk voorbestemd was. Een dood, zoals jij mogelijk wil gaan doen is eigenlijk geen dood zoals bedoeld is, al helemaal niet van je ziel. Je zal hierdoor niet verder groeien, waarvoor je wel op aarde kwam, en zal dus opnieuw eenzelfde leven kennen. Dus, simpel gesteld, als je de knoop doorhakt, is jouw volgende leven net zo. Ik heb niet gezegd dat jouw vriendin het licht niet heeft gevonden, maar lang ervan genieten, dat is een ander verhaal. En de kans is groot dat ze opnieuw deze levensles krijgt. eigenlijk best zielig voor haar dan. Als ik als nuchtere leek weet dat zelfmoordneigingen bij depressie horen, dat dit een gevolg is van die depressie, dan zou ik juist niet toegeven aan die zelfmoordneigingen. Immers als jij het juiste weet te vinden om door die depressie heen te komen, ben je ook van die langdurige gedachten af. Klinkt simpel toch? (wil niet zeggen dat het ook simpel dan is) Jij bent jouw vriendin niet, en de kans dat je haar treft is klein, als zij al is doorgegaan. Dan hebt je daar niks aan om dit eventueel te doen voor haar. Ik weet van heel veel mensen die zelfmoord pleegden, dat ze direct nadat ze het deden dachten: had ik dit maar niet gedaan. Waarom zouden hun dat denken, denk je? http://www.earthcrystal.nl/ zij kan je mogelijk verder helpen. Misschien niet de eerste keer, maar gezien hoelang het al speelt, geeft het ook even de tijd om aan te passen.

Ingezonden: 04 Jul 2015 11:24
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 30
Lieve Kahyn Ik wil het graag over een hele andere boeg gooien. Ik denk namelijk dat jouw vriendin dichter bij je is dan je denkt. Jij voelt nog steeds haar aardse pijn en gevecht . Dat jij je het leed en de emoties van anderen aantrekt is iets wat jouw hele leven heeft beïnvloed. Als kind kon je al een stemming aanvoelen terwijl je het niet kon verwoorden. Jij voelt de last van anderen en het leed van anderen zonder dat je je hier eigenlijk van bewust bent. Eigenlijk is dit al begonnen nog voordat je geboren bent. En dit klinkt misschien heel onaannemelijk maar in de buik van jouw moeder heb je een deel van haar gevoelens op je genomen. Ergens in die periode van de zwangerschap was je zo verbonden met je moeder en haar omgeving dat de navelstreng eigenlijk een soort kanaal is geweest waarin de negatieve gevoelens en emoties naar binnen gezogen zijn. Eigenlijk zou jij terug moeten naar het begin en vanaf daar weer resetten. In dat prille begin zijn de meeste gedachten ontstaan waar jij nu de strijdt mee aangaat en mee kampt. Ik wil het graag op deze manier uitleggen/omschrijven Een zaadje wordt in de grond geplant. Naast het zaadje staat een prachtige zonnebloem, ik noem haar even de zonne-moeder-bloem. De moederbloem neemt al het zonlicht en de regen op en groeit en groeit en groeit. Helaas krijgt het net geplante zaadje daardoor minder vocht en zonlicht en moet het doen met het weinige zonlicht en regen die nog voorradig is. Het zaadje voelt zich echter zo verbonden met de prachtige zonnemoederbloem en verwikkeld haar wortels met de zonnemoederbloem. De wortels raken verstrikt door elkaar waardoor het zaadje belemmert wordt in groei en ontwikkeling nog voordat het boven de aarde uitkomt. Doordat de zonnemoederbloem en het zaadje met elkaar verbonden zijn moeten ze vanaf dat moment alles samen delen. Echter krijgt de zonnemoederbloem die hoog boven de aarde staat niet alleen de positieve gevoelens mee maar ook alles wat negatief is. De zonnemoederbloem snapt niet dat ze ondanks vele inspanning zich toch moe en slapjes voelt. Het zaadje is zich hiervan bewust en wil de zonnemoederbloem helpen en zuigt al het negatieve weg en neemt dit tot zich zodat de zonnemoederbloem kan groeien en groeien. Het zaadje is daar al bezig met voeding, ik neem tot me wat nodig is maar heel beperkt want de rest bewaar ik voor de zonnemoederbloem. Het enige wat het zaadje binnenkrijgt is een klein beetje zonlicht en een klein beetje water en neemt de rest tot zich als de duisternis er is. Dan werkt het zaadje dapper door om uiteindelijk boven de aarde te groeien. Het lukt het zaadje ondanks veel tegenslag toch boven de aarde uit te groeien. Echter voelt het zaadje zich nog steeds in de schaduw van de zonnemoederbloem en verlangt weer terug naar hoe het onder de aarde was. Het zaadje is nu een mooie bloem geworden maar weet niet hoe het zich moet ontwikkelen boven aarde. Ze is immers gewend om al het negatieve op te zuigen en is niet gewend om voeding als eerste prioriteit te zien. Daarbij neemt ze maar weinig zonlicht tot zich en wil liever terug naar de donkere plek veilig onder de aarde. In de verdere groei van het bloempje, ontwikkeld het bloempje zich gestaag. Echter snapt zij niks van de bloemen en planten om haar heen. Voelt zich soms buitengesloten en kan zich niet met de anderen verbinden. Er zijn maar weinig bloemen en planten die het zonnebloempje begrijpen. Toch probeert het bloempje iedereen te helpen door al het negatieve meteen op te willen zuigen zodat de anderen wel kunnen genieten van het zonlicht. Dit doet het bloempje onbewust. Zodra zij merkt dat iemand te weinig zonlicht om zich heen heeft, zuigt het bloempje alles op zodat de ander zich weer met positiviteit kan vullen. Echter weet het bloempje zelf niet hoe zij om moet gaan met positieve gevoelens en denkt dat deze niet voor haar bedoeld zijn. Het bloempje mag van van zichzelf niet genieten. Althans ze wil iedereen voor laten gaan en neemt dan wat er nog over is. Met voeding is dit net zo. Wikken en wegen en er tegenop zien om het volle gevoel te voelen van voldaan zijn. Dat is het bloempje niet gewend, ze moest immers als zaadje hard werken om boven de grond uit te komen met het weinige positieve wat ze kon ontvangen met maar weinig zonlicht en regen. Voldaan voelen dat had het zaadje nooit nodig, ze kon overleven met heel weinig. Het in verdere leven van het bloempje zocht zij contact met de bloemen die niet om konden gaan met het positieve en voldane gevoel. Ze wilde daar meteen haar wortels omheen binden zodat ze dat gevoel weg kon zuigen en weg kon nemen. De anderen naast het bloempje kregen dan weer het positieve gevoel en gingen daarna hun eigen weg. En weer had het bloempje geleerd dat positiviteit zijn niet bindend is en de wereld best leeg en onvoldaan aanvoelde. Toch gaf het bloempje niet op. Ze bleef groeien met de weinige middelen die ze tot beschikking nam. De zonnemoederbloem was inmiddels geplukt om te pronken in een vaas. En het bloempje ging alleen verder...volwassen worden. Niet beseffende dat ze zelf net zo krachtig prachtig en mooi was als de bloemen om haar heen. Ze wilde ook wel geplukt worden maar kon haar wortels niet loslaten. Ze had zich immers verwikkeld in vele andere bloemen onder de aarde die moeite hadden met het opnemen van zonlicht en voeding. Het idee van loslaten van de wortels dat benauwde haar...de wortels hielden haar vast in alles wat onder de aarde gebeurde waar ze eigenlijk naar terug verlangde. Zonlicht was alleen voor anderen mooi....en heel even kon ze wel genieten van zonlicht maar lang duurde dit niet. Ze moest van dat gevoel af want anderen waren met haar wortels verwikkeld en zij wilde dit weer delen... In het leven van het bloempje raakte het bloempje bevriend met een zeldzame roos. Ze keek naar de roos op, zo prachtig en mooi om te zien maar onbereikbaar door de vele doorns op haar plantenlijfje. De roos leek voor de buitenwereld ook een prachtige onbereikbare moedige roos. En de roos deelde ook al haar schoonheid met anderen maar kon niet geplukt worden door alle doorns. Het bloempje herkende dit gevoel. Delen met anderen....zelf wegcijferen om anderen te laten groeien....niet je wortels loslaten en het liefst toch verdwijnen ver ver weg...daar waar alles anders is... Samen maakte ze plannen droomden samen praatte samen over gevoelens en er ontstond een innige band tussen de bloem en de roos. Voor het eerst liet de bloem het toe om zich op te trekken aan de schoonheid van de prachtige roos. De bloem was de enige die niet bang was voor de doorns op haar bloemenlijfje en ze groeiden dicht naar elkaar toe. Het bloempje zag de strijd van de roos die ze elke dag leverde ...omringt door doorns en toch nog schoonheid en dapperheid uitstralen..voor iedereen die haar bewonderde. De roos en de bloem deelden ook de gedachte samen om voorgoed uit de bloemen en plantenwereld te stappen.. Veel woorden waren daar niet voor nodig...ze herkenden elkaars gevoel. Op een dag werd het bloempje wakker en zag dat de roos was verwelkt....haar rozenblaadjes lagen op de grond maar de steel stond nog rechtop met alle doorns er nog aan. Het roosje heeft een belofte gemaakt...de doorns zijn gebleven om jou te beschermen ...de rozenknop is verwelkt zodat er voor jou ruimte kwam om de zon te voelen. Intens verdrietig maar dankbaar voor de moedige strijd die de roos had geleverd nam de bloem afscheid van de roos. Echter bleef de steel rechtop staan met enorm veel doorns. Iedereen riep...pas op voor die steel met al die doorns!!!!Je zult je er aan pijn doen....Maar de bloem voelde het ....zij bleef staan om haar te beschermen..niet de pijn maar haar moedigheid en dapperheid bleef staan. En nu ...hoe verder....groei ik verder en geniet ik van het zonlicht vroeg de bloem zich af. Of zoek ik een weg om me te verlossen van al wat haar hier verbind..... Het bloempje doorstond regenbuien onweer hagel en veel wind...maar zij was niet alleen..naast haar stond de steel met doorns om haar te beschermen en haar deed denken aan de tijd samen met de roos. Had ze een boodschap achter gelaten ..dacht het bloempje? Is de roos dichtbij me ..of ben ik haar voorgoed kwijt....En net op dat moment begon de zon te schijnen ...het is nu aan het bloempje te kiezen of zij de stralen meepakt en haar wortels in de grond loslaat ...Als het aan de roos lag zou zij willen zeggen...ik bescherm je altijd ..door naar mijn doorns te kijken zie je mijn moedige gevecht ...door naar mijn verwelkte rozenknop te kijken zie je mijn verdriet. Mijn moedige doorns zijn naast je blijven staan om je te beschermen .....herinner mij in mijn dappere strijd zonder mijn verdriet.. Pak de zonnestralen die door het veld heen stralen ...ik liet mijn bladeren vallen en verwelken in de hoop dat jij het zonlicht zou mogen aanschouwen... Ik hoop dat je dit verhaal een beetje kunt plaatsen. Hopelijk heb ik je niet gekwetst of geraakt maar ik wilde het op deze manier omschrijven omdat ik door alle letters heen van jou wel de kracht van de zon zie. Heel veel sterkte dappere Kayin! https://www.youtube.com/watch?v=QCt7RvEkK8s

Ingezonden: 11 Jul 2015 16:57
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 1

Ingezonden: 17 Aug 2015 17:35
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 7
sorry voor mijn zeer late reactie bedankt Romanie, voor je lieve en uitgebreide bericht. Echt dankjewel. Ik denk dat het inderdaad wel klopt, in die zin dat ik altijd probeer het leed van anderen weg te nemen, en mijn eigen pijn niet te laten zien. Terugkomend over wat je zei dat dit al voor de geboorte kon zijn; mijn moeder vertelde altijd dat toen ze zwanger was van mij ze opeens enorm veel lichamelijke klachten kreeg (hoofdpijn, buikpijn, misselijk enz.) en deze verdwenen toen ik geboren was. Echter, dit zijn éxact de klachten die ik mijn leven lang dagelijks voel. Ik besteed er eerlijk gezegd niet zo veel aandacht aan, omdat het slechts lichamelijk is en ik geestelijke pijn ondraaglijker vind, maar toch.. het is wel opvallend... @roosmarie. Jij ook bedankt voor je bericht! Het klopt inderdaad dat suicidaliteit bij een depressie(ve stoornis) hoort. Echter, ik ervaar mijn eigen gevoel hierin niet als ¨suicidaal¨. Dit omdat ik het gevoel van suicidaal zijn wél heb gekend van een aantal jaren terug. Ik was toen 16, wanhopig, depressief, ik wilde dat het ophield, maar had geen idee hoe. Daardoor deed ik soms dingen waar ik niet echt overna had gedacht. Impulsief. Onder andere dus zelfmoordpogingen. Nu ervaar ik het alleen heel anders. Mijn keuze op dit moment is een weloverwogen keuze. Een keuze die ik ook met mijn omgeving, en ook mijn hulpverleners en therapeuten bespreek. Ik wil namelijk niet zo maar ¨onnodig¨ een eind aan mijn leven maken. Ik denk dat ieder mens van nature levenslust in zich heeft, ik ook. Alleen is het nu net alsof dat steeds een beetje meer van me af begint te vallen. Voor mijn gevoel heb ik geprobeerd wat ik kon, ik zie geen andere opties meer. Mijn omgeving ook niet. Maar het gevoel dat ik dagelijks bij me draag kan ik niet langer volhouden. Voorheen was ik bang voor wat er na de dood zou zijn, maar ik merk dat ook dat begint te vervagen. Hoeveel erger kan het zijn dan dit gevoel? Soms vraag ik me af of ik in een vorig leven niet een heel ¨slecht¨ iemand geweest ben, dat dit mijn straf is. Ik weet het niet. Ik krijg alleen steeds meer het gevoel dat ik afscheid van het leven aan het nemen ben. Materialistische dingen interesseren me niet meer, dierbare spullen geef ik weg aan mensen, van wie ik denk dat ze er iets aan hebben. Niet omdat ik mezelf wil wegcijferen, maar puur omdat het voor mij geen waarde meer heeft. Ik weet niet waar dit zal eindigen. Ik hoopte in dit leven op een draagbaar niveau te komen. Maar zoals het nu is houd ik het niet vol. En ik weet dat het niet tijdelijk is, al 13 jaar lang zit ik op die glijbaan naar beneden. Misschien voel ik het juist wel aan dat het nu op is...? Eerder kon ik een soort van verlangend/verdrietig worden als een vriendin bijv. zwanger werd. Nu merk ik eerder dat ik begin te denken ¨als ik opnieuw terugkom, wie weet kom ik dan wel terug als haar (volgende) kind?¨ misschien een hele rare gedachte, en misschien ook wel irreeel, dat weet ik niet, zo goed ben ik er niet in thuis. maar mij vertelt het wel dat ik er anders in sta dan voorheen.

Ingezonden: 18 Aug 2015 10:42
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 350
Ik ben het niet met je eens dat het nu anders zou zijn omdat dit niet hetzelfde gevoel is als toen je 16 was. Binnen ziekte is het vrij "normaal" dat niet ieder verloop steeds precies het zelfde is. En dus zich ook op andere manieren kan uiten. Heb je het al met andere voeding geprobeerd? En die link die ik doorstuurde? Het zou jammer zijn als het antwoord zo dichtbij ligt, en je laat het liggen. Ook wat je beschrijft qua denken... Je probeert het voor jezelf goed te praten. Je wordt nooit gestraft, je kiest voordat je op aarde komt zelf de lessen uit die je moet leren. Dus soms moet een moordenaar slachtoffer worden om te ervaren hoe het voor diegene was. Maar als een les niet geleerd wordt, dan komt het terug, en vaak juist zwaarder, totdat die les wel geleerd word. Ik weet het, het is niet de woorden waar je eigenlijk op zoek naar bent. Ik hoop dat het je wel gaat lukken om het om te draaien. Op het moment lees ik een boek van Deepak Chopra, over "voorbij de grenzen" over o.a. het effect van denken op een lichaam. Misschien ook iets voor jou?

Pagina's: 1