Ik zal maar beginnen bij het begin.
Voor zover ik me duidelijk kan herrineren is mijn eerste ervaring met geesten geweest toen mijn nichtje overleed.
Dit is nu al zo'n 8 jaar geleden (ik was toen 10/11).
Vrij snel nadat zij was overleden kwam ze bij me op bezoek, ik kon gesprekken met haar houden en vond het heel fijn om haar te zien. Na een tijdje heb ik dit aan mijn moeder verteld die dit bestempelde als een inbeelding omdat ik haar miste en bedacht dat ze er was. Ik heb dit eerst niet geloofd maar als je het lang genoeg hoort, ga je het geloven.
Vrij snel is ze toen ook weg gegaan.
Daarna is het een hele tijd 'rustig' geweest.
Een aantal jaren later, ik denk toen ik 14/15 was begon het opnieuw.
Ik voelde dat er constant iets bij me was,
lange tijd heb ik dit toen genegeert,
tot ik uiteindelijk constant dezelfde persoon bij mijn slaapkamer deur zag staan, ik kan niet zeggen wie het was of het een man of vrouw was, want ik keek gewoonweg zodra ik het door had niet meer.
Dit bleef lange tijd zo door gaan,
totdat ik uiteindelijk een keer met een vriend in het bos was 's avonds.
Ik zat rustig op een bankje en hij stond tegenover mij,
Ik keek uiteindelijk even opzij en schrok me dood,
er zat een man naast me,
ik sprong van het bankje af, en toen ik weer keek was hij verdwenen.
Ik ben nog nooit in m'n leven zo bang geweest.
Ik denk ook dat het ongeveer toen begonnen is dat ik altijd met het ligt aan sliep.
Ik heb ruim een jaar daarna geen oog dicht gedaan in het donker, ik heb zelfs nog ruime tijd bij mijn moeder op de kamer geslapen.
Helaas geloofde ook nu mijn moeder er niks van dat ik dat zag.
Uiteindelijk ben ik wel weer af en toe met het licht uit gaan slapen, maar ik merkte dat ik zodra het licht uit was, ik doodsbang werd.
Ook al zag ik niks zodra het licht uit is raak ik volledig in paniek.
Dit heb ik helaas nog steeds.
Ik ben dus doodsbang in het donker.
Zodra er anderen bij zijn gaat het wel, maar als ik het kan voorkomen, graag.
Nu is mij vader een jaar geleden overleden.
In het begin heb ik wanhopig geprobeert contact met hem te zoeken maar dit lukte niet.
Waarschijnlijk omdat ik nog steeds bang was.
Nu begin ik het gevoel te krijgen dat hij er toch is.
Ik wil nu wel heel graag contact met hem leggen,
maar ik vind het heel moeilijk om me over mijn angst heen te zetten.
Ik heb geen gegronde reden om bang te zijn.
Het is ook niet dat ik echt bang ben, maar er bekruipt me gewoon zodra het donker is en ik ben in m'n kamer een gevoel van onheil.
Heeft iemand misschien tips o.i.d. om toch over mijn angst heen te komen.
|