Vraag

Paranormaal Forum / Ervaringen / Overige Ervaringen / Vraag

Ingezonden: 04 Sep 2010 19:37
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Hallo allemaal, graag zou ik hier een ervaring neerzetten en jullie mening willen... Eerst zal ik iets meer over mezelf vertellen... Ik ben een vrouw van 29, rationeel ingesteld... Ik wil heel graag in "geesten" geloven maar aangezien ik iemand ben die altijd graag keihard bewijs wil hebben vind ik het moeilijk om er voor 100% in te geloven... ik hobbel echt tussen ja het kan niet anders en ja maar wetenschap zus en wetenschap zo... Ik ben een echte kattenliefhebber, andere dieren vind ik natuurlijk ook lief en leuk maar de kat... dat is een dier dat in mijn hart zit... En mijn verhaal/ervaring heeft met een van mijn katten te maken... Mijn 3 katten zijn overleden, een aan een tumor in de buik, de andere 2 aan erfelijke PKD, alledrie na een lang ziekbed en heen en weer naar dierenartsen en specialisten... Na hun dood heb ik 2 kittens geadopteerd, later ook nog een poes met suikerziekte omdat die dringend een nieuw huis nodig had en ik altijd een kat heb gehad met diabetes en dus wist dat daar allemaal prima mee te leven viel... Het was een gezellig clubje, later kwam ik een kitten tegen met chronische niesziekte, het beestje was er redelijk slecht aan toe maar hij knapte redelijk op met alle liefde en medicatie die hij kreeg... Zijn niesziekte ging echter nooit over, en hij bleef af en aan aan de AB... Dit stel van 4 was perfect in harmonie, nooit ruzie, altijd dollen en plezier... Om een lang verhaal kort te maken, toen hij 10 maanden was kreeg hij opeens een dikke buik, hoge koorts en bleek hij FIP te hebben, medicatie deed niets, dit zou zowiezo rekken zijn aangezien fip altijd dodelijk is... ZIjn imuunsysteem heeft zo hard moeten vechten tegen de hardnekkige niesziekte dat hij het onschuldige virus dat kan muteren in fip niet tegen kon houden en dat het gemuteerd is door zijn slechte imuunsysteem... Met pijn in mijn hart heb ik hem laten gaan, om hem geen lijdensweg te geven, hij heeft altijd zo gevochten, dat had hij niet verdiend... De avond nadat hij is overleden had ik een hele rare ervaring... Ik ben zelf heel erg tegen zelfmoord, altijd geweest... Die avond had ik zo'n raar gevoel, ik hoorde het in mn hoofd, ik snap het niet! waarom zie je me niet! ik ben bang! waarom zie je me nou niet? Het gevoel erbij was zo intens dat ik de woorden niet kan vinden om het te beschrijven, ik ben erg in paniek geraakt, heb zo staan krijsen en huilen en het gevoel van onmacht was zo groot, mijn vriend wist niet waar hij t zoeken moest omdat hij me nog nooit zo gezien had, ik heb zelf, voor het eerst in mn leven op dat moment aan zelfmoord gedacht omdat het enige wat ik voelde was dat ik naar hem toemoest om hem gerust te stellen en te helpen en te zorgen dat hij niet meer bang zou zijn... Uiteindelijk heb ik een vriendin gebeld die veel speritueler is ingesteld als ik en ze vertelde me dat ik hem moest vertellen dat hij naar het licht moest gaan, dat ik hem moest uitleggen wat er was gebeurd... Tentijde van dit telefoongesprek lag hij op schoot, niet zijn lichaam maar hijzelf, ik heb niets gezien, niets gehoord maar ik voelde het als t ware in mijn hoofd, ik weet niet hoe ik het beter moet uitleggen... op een gegeven moment voelde ik dat hij naar zijn voerbakje liep en daarna was mijn paniekgevoel weg... Hierna heb ik dit gevoel niet meer gehad maar was ik terug bij het normale verdriet zoals ik dat ook bij de andere 3 had, het gemis en daarbij de pijn dat hem geen langer onbezirgd leventje was gegeven... Ik heb werkelijk geen idee of dit echt "iets" is geweest of dat dit toch een inbeelding van de hersenen is geweest... Het was in elk geval indukwekkend genoeg om nooit meer te vergeten... Een van de 3 levende katten gedraagt zich na dit gebeuren vreemd, hij is schrikkerig, durft af en toe de woonkamer niet in en loopt dan met zn buik over de grond en volgt iets wat voor mij niet te zien is.. Ik heb me rot gezicht naar vliegjes of mugjes of iets om het te verklaren maar ik kan niet vinden wat hij ziet... Ik heb hardop gezegd dat ik respecteer wat hier woont mits het in harmonie gebeurd en niet mn katten, of 1 daarvan, bang maakt... Het lijkt niet te helpen, ik denk ook niet dat mocht er wat zijn het opzettelijk zal doen maar misschien juis ook lief wil doen maar dat mijn kat het niet snapt... Ik vraag me af of, als het mijn aan fip overleden katje is hij hem dan niet zou herkennen... De dierenarts heeft hem binnestebuiten gekeerd maar kon geen verklaring vinden voor dit gedrag... Aangezien FIP voortkomt uit een gemuteerd onschuldig virus en stress gezien word als een van de belangrijke factoren tot grotere kans van muteren vind ik dit eng... Dus ik zou heel graag willen weten of er dingen zijn waar ik op moet letten, ik wil "het" niet wegjagen, maar ik wil ook geen stress voor mijn katten... De andere 2 hebben trouwens nergens last van...

Ingezonden: 04 Sep 2010 22:06
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
dat is toch heel normaal deze ziet de poes die overgegaan is ze is niet weg ze komt terug naar huis waar ze thuis hoort en daar is niets mis mee probeer de poes alleen gerust te stelen zeg dat het zijn maatje is en hoe kalmer jij bent en hoe gewoner jij doet dan is het voor de andere poezen ook oke zo is het bij mijn drie katten toch voor hen is het oke dat mijn toby bij ons is net zoals ze toen was zij staren dan even naar de lege plek.en maken mij dan attend van kijk bezoek voor je om dat ze eigelijk mijn lievelings poes was ze is 18 jaar geworden .ik stuur je veel liefde en licht disneyfreakje

Pagina's: 1