Familie en geloof

Paranormaal Forum / Ervaringen / Overige Ervaringen / Familie en geloof

Ingezonden: 26 Jan 2012 17:47
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 58
Hoi allemaal, ik heb een bepaald probleem en ik wil aan jullie vragen wat jullie ermee zouden doen. Ik zie miin hele leven al geesten en identiteiten, hoor ze, spreek met ze, voel dingen aan, eigenlijk van alles wat kun je zeggen. Ik ben opgegroeid met een moeder die er altijd voor open stond en een vader die vrij sceptisch was. Toen ik op m'n 6de gillend een kleedhokje bij het zwembad uit kwam rennen, omdat ik een man (geest) naast me had zien staan, stond hij me ongelovig aan te kijken. Een paar jaar later, denk rond mijn 12e is hij zelf vanalles gaan zien. Hij hoorde voetstappen boven (hilarisch hoe hij de eerste keer vol ongeloof naar boven rende, omdat hij dacht dat er echt mensen waren) en begon ook dingen te zien. Kortom, met mijn ouders en zusje kan ik het vrijuit over geesten en alles eromheen hebben. Iets waarvan ik besef dat ik daar onwijs veel mazzel mee heb, omdat lang niet elk persoon dat kan zeggen. Mijn vriendinnen heb ik ook altijd verteld dat ik geesten kon zien. De meeste van hen geloofde dat, en nu nog steeds, een enkeling niet. Ik had daar totaal geen problemen mee, want we lieten elkaar gewoon in elkaars waarde. Ik heb het altijd erg interessant gevonden hoe anderen tegen de wereld en het geloof aankijken en kan daar ook uren over praten, zelfs al is het verre van wat ik denk en wat ik geloof. Ik vind het interessant om te zien hoe mensen een bepaald geloof hebben. Met dat als basis komt hier mijn probleem. Ik heb al meer dan 2 jaar een hele lieve vriend en we gaan binnenkort samenwonen. Met zijn ouders kan ik het goed vinden en ik voel me er ook echt welkom. Nu zijn zijn ouders alleen wel iets anders dan mijne (wat logisch is), maar in dit geval betreffende het geloof. Ik heb al een paar keer geprobeerd het onderwerp aan te wakkeren, maar allebei praten ze er niet echt veel over. Als we het er over hebben, moet het constant van mijn kant komen en ik krijg nooit vragen terug als 'ik denk zo en hoe denk jij erover?'. Dat kan natuurlijk, maar ik weet dat zij wel bepaalde ideeën hebben over hoe dingen zijn. Ze zijn dacht ik protestant en gaan bijna altijd naar de kerk. (niet dat daar iets mis mee is hoor!). Het probleem is meer dat ik me bij hun thuis nooit helemaal mezelf voel. Ik moet me inhouden met dingen die ik zeg. (kat van hun is overleden, zie ik m op de bank zitten, zeg ik 'hoi naam kat' terwijl mijn schoonmoeder ook op de bank zit en me raar aankijkt, oeps) Bij mij thuis hoef ik daar niet overna te denken en dat irriteert me dat ik dat hier wel moet. Het meest irriteer ik me er nog aan dat ik wordt teruggehouden in mijn standpunten en ideeën terwijl ik geen rede zie waarom ik dat zou doen. Ik respecteer hun waardes en ideeën, dus waarom zou ik die van mij voor me houden? Ze voelen echt als naaste familie, dus waarom zou ik me anders voordoen dan ik ben? Dit hele gebeuren is een groot deel van me, en of ze me nu geloven of niet, het is wie ik ben. Daarnaast heb ik nu nooit een kans om dingen uit te leggen die ik doe/denk als het om geloven en ideeën gaat. Bij mij brengt dat veel frustratie, omdat ik gewoon mezelf wil kunnen zijn en mijn idee erop kan geven. Mijn vraag nu aan jullie: is het terecht dat ik gewoon opmerkingen maak of mijn dingen vertel. Gewoon heel oppervlakkig, niet eens diepgaand. Of moet ik me inhouden, omdat zij daar niet voor open staan? Ik merk aan mijn schoonmoeder dat ze oprecht blij is als ik een keer meega naar de kerk, al is het niet eens een dienst. Een soort hoop die ze heeft dat ik toch overstag ga. Ik zie haar teleurstellend kijken als ik zeg dat ik mezelf geen christen noem. Ik wil gewoon vertellen wat ik denk en ik wil daar ook gewoon een kans voor hebben. Al is dat alleen maar door mijn mening oppervlakkig te geven. Dit inhouden en voor me houden maakt me echt moe. Ik weet het, dit is een lang verhaal en als je iets niet begrijpt moet je het maar zeggen. Ik vind het gewoon heel lastig uit te leggen. Het

Ingezonden: 26 Jan 2012 19:50
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Ik begrijp het volkomen. Sommige mensen zijn er niet mee opgegroeid of afgestompt, of wordt door de bijbel tegengesproken, dat het duivels zou zijn (de kerk moest toen mensen binden, dus angst aanjagen). Sommige mensen zullen zeker op hogere leeftijd moeilijk meer dit kunnen geloven of voor openstaan. En dat verander je meestal niet meer (helaas). Ik woon in een dorpje waar dit als hekserij wordt gezien, en leg maar eens uit dat dit ook in de bijbel gewoon wordt beschreven en niet als duivels. Dan heb ik het over zowel oudere mensen, als 40ers als jongeren.... Ik kan heerlijke gesprekken met Jehova's erover hebben (en ik respecteer hun visie hoor, maar ben meestal iets mondiger en onderrichter dan hun, dus ik praat ze vaak klem) Maar de mensen die denken dat het duivels is, gaat er eigenlijk niet meer uit. Oke dat is hun visie. Ik heb zelf geleerd dat bepaalde onderwerpen voor mij helaas taboe zijn om vrij uit te spreken, ondanks dat ik fijne banden met deze mensen heb. Alleen dit stukje dan niet. Het kost mij juist meer energie om hun de verhalen te vertellen, dan mijn mond te houden en dit even bij mijzelf te laten. Je wil misschien wel graag de kans krijgen, maar de kans is reeel dat je deze nooit gaat krijgen. Kan je je daar ook bij neerleggen? Daarbij schijnt dit jaar op spiritueel vlak veel te gebeuren, dus even wachten tot eind van het jaar, dan weet je of je wel de kans krijgt En wie weet komt je schoonmoeder dan wel uit zichzelf om meer info te vragen.

Ingezonden: 26 Jan 2012 21:04
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 281
Als ze er niet voor open staan, mag je niet openlijk jouw geloof gaan vertellen. Het is ok om subtiele tips en hints te plaatsen, maar het is pas als er van hen uit een vraag komt, dat je volledig mag losgaan. En zoals Roosmarie zei, dit jaar gaat er weer veel veranderen, misschien kom ze wel naar jou hierna. Veel Liefs Klaas

Ingezonden: 26 Jan 2012 21:32
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 58
Ik zeg niet dat ik alles zal zeggen, maar zoals ik me nu voel... Ik denk dat ik het het beste kan omschrijven als rebels. Het is een combi van frustratie en ze zien als naaste familie, maar het gevoel dat ze me niet echt kennen. Ik wil gewoon kunnen zeggen als ze bijv. Over een medium of wat ook zeggen 'geesten bestaan niet' ''owh jawel hoor, ik zie ze al mijn hele leven'. Het gaat er dan nog niet eens om of ze me geloven, maar ik ben dat in een hoekje kruipen en m'n mond houden zat. Aan veel dingen heb ik niet eens de behoefte om het ze te zeggen, maar gewoon de basisdingen het topje van de ijsberg. Ik merk namelijk dat ik hun idee en geloof minder begin te respecteren. Bijvoorbeeld bewust mijn handen niet samenvouwen als we bidden voor het eten. En als ik ergens voor wil staan dan is het wel het respecteren van andermans geloof en ideeën. Dus ik vind het vreselijk dat dit gevoel deze uitingen krijgt (ook al onderdruk ik dat meestal, maar dan kan ik nergens heen met dat gevoel.) Ik snap ook niet zozeer waarom ik het juist bij hen er zo moeilijk mee heb dat ik er niks over kan zeggen. Ik heb meer mensen waarbij ik wel mijn mond houd. Ik denk toch dat het komt doordat ze zo dichtbij me staan.

Ingezonden: 26 Jan 2012 22:03
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 281
Misschien is dat iets voor jou om aan te werken? Het toch respecteren van iemands mening, zelfs al mag je de jouwe niet uiten?

Ingezonden: 26 Jan 2012 22:35
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 58
Waarom zou ik mijn mening niet mogen uiten? Wat maakt mij het minder recht te hebben mijn mening te uiten. Ik heb het hier niet over alles wat ik weet, maar op dit moment kan ik niks zeggen :s

Ingezonden: 27 Jan 2012 06:59
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Doe het eens alleen als het daadwerkelijk over geesten gaat of als hun erover beginnen, en niet als je de kat ziet of hun overleden ouders, etc. Die kan jij immers waarnemen, en ook via je gedachten gedag zeggen. Je hoeft niet deel te nemen aan hun geloof om het wel te respecteren. Ze hebben voor jou in ieder geval wel een leuke leerles, want het zorgt voor frustraties bij jou. Je wordt dus getriggerd om er iets mee te doen... Onthoud dat je niet altijd mensen kan en hoeft te veranderen. Het gaat juist frustraties opleveren als je dit wel gaat doen en hun staan er niet open voor. Dat is van hun, respecteer dat ook. Ik zeg niet dat jij jouw mening niet mag zeggen. Maar je moet wel je nieuwe weg in zoeken.

Ingezonden: 27 Jan 2012 07:51
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 281
Ik sluit me aan bij Roosmarie. Het is niet zozeer dat je je mening niet mag uiten, het is eerder dat als zij geen vraag ernaar stellen, jij het niet mag opdringen. Doe het, zoals Roosmarie zei, enkel als zij erover beginnen, dan is het jouw volste recht te antwoorden zoals jij dat wil.

Pagina's: 1