Mijn ervaringen

Paranormaal Forum / Ervaringen / Overige Ervaringen / Mijn ervaringen

Ingezonden: 01 Feb 2013 06:50
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 9
Hallo Zoals ik al zei in mijn voorstelling, heb ik of mijn naasten al zover ik mij herinner, ervaringen met 'het bovennatuurlijke', wel bepaald geesten ... Ik er moeilijk met mijn vrouw over kan praten, ze wordt er bang van. Dus ben ik op dit forum gekomen om mijn verhalen te delen, zodat ik ook eens kan ventileren. Mag wel eens na al die jaren ... en het houd maar niet op ... Omdat de ervaringen van verschillende aard zijn, heb ik het maar in dit deel van het forum gezet. moest het verkeerd staan, wil de admin dit dan juist plaatsen? Alvast bedankt. Ik ga ook niet alles nu ineens plaatsen, en in chronologsche volgorde gaat ook niet lukken. Sorry daarvoor ...

Ingezonden: 01 Feb 2013 07:01
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 9
Ik zal even beginnen met zeggen wat ik zoal mee maakte voor mijn job ... Of eigenlijk meer mijn familie. Mijn kleine broertje is 2 jaar na mij geboren. Toen hij eindelijk begon te kruipen (duurde wel even) begon hij vanalles uit te steken. Wat het ergste was: hij raakt euit zijn box en ging steeds naar een bepaald stopcontact. hij kreeg de kinderbeveiliging eruit en stak zijn vingers erin ... Gelukkig dat het niets ergstig werd, maar toch. Eens hij dan kon praten, of brabbelen, liet hij merken dat er een man in huis was. Niet mijn vader, die was op zijn werk, maar een onzichtbare man in de living, vlak bij dat stopcontact ... Na nog zo'n enkele ervaringen en stopcontact-momenten, besloten mijn ouders uit het huis te vluchten. Ze verkochten het voor een appel en een ei uiteindelijk, waardoor wij 20j schulden hadden. Wil al wel iets zeggen. uiteraard heeft mijn vader nagegaan of er iets in dat huis gebeurd was. En ja hoor, een zelfmoord in de living ... Vanaf toen dat mijn moeder in geesten geloofde natuurlijk. Ik en mijnbroer herinneren ons er niet veel van en mijn moeder laat er niet erg veel van los. Ik herinner me enkel de eerste keer dat mijn broer het stopcontact aanraakte, hoe hij er uit zag toen, de ambulance ... Dat is al eigenlijk. Allé, gedaan voor vandaag. Ik ga slapen nu jullie opstaan :-) GRTZ

Ingezonden: 01 Feb 2013 10:44
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Overal zijn spirits, zowel bij personen, als op plekken. Kinderne zijn open, die nemen alles waar, wat er om ons heen is. (door opvoeding vriendjes school sluiten ze vaak weer, soms gaan ze later weer open, soms niet) ALs er een persoon zelfmoord heeft gepleegt, wil niet niet zeggen dat die er ook in dat huis blijft rondhangen. Wij wonen in een nieuwbouwwoning, wat ervoor altijd akkerland was, toch hebben we hier ook een paar spirits die in dit huis woonden toen we het kochten. Waar is je vrouw precies bang voor? Hopelijk niet door de films, die gedramatiseerd zijn.... Angst is je grootste vijand, en het is vaak de onbekendheid om dit heen, omdat dit niet goed tastbaar is.

Ingezonden: 02 Feb 2013 01:41
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 9
Waar mijn vrouw bang voor is? Zoals je zegt, het is onbekend ... En inderdaad, al die films zullen er wel mee te maken hebben. Ze kan er ook niet tegen dat ik zo'n films zie (en ik zie ze juist zo graag). Nog een verhaaltje om van mij af te schuiven ... Ik weet niet of het mijn broer zijn fantasie was, of iets anders ... Na het huis waar ik hierboven over vertelde, zijn we eerst naar een huisje dicht bij onze grootouders gaan wonen. Hier was alles normaal, behlave dan dat mijn broertje graag wandelde en prate in zijn slaap :-) Mijn grootouders werden wat te oud om 100% zelfstandig te wonen, en dus verhuisden zij naar mijn tante. op hetzelfde ogenblik, alsof het zo moest zijn, werden wij uit ons huurhuis gezet omdat ze het huis wilden platgooien voor een winkelcentrum (is er nooit van gekomen achteraf). Dus zijn wij in het huurhuis waar mijn grootouders altijd hadden gewoond, gaan wonen. Meer een krot dan iets anders, maar ik was niets anders gewoon ... Daar begon mijn broertje een denkbeelding vriendje te krijgen. Hij was toen een jaar of 5/6 denk ik. heeft een paar jaar geduurt ... Naam was 'draakje'. op telkens hetzelfde uur deed mijn broer de raam op de overloop open om hem binnen te laten, en telkens op hetzelfde uur kwam 'zijn mama hem halen', dus weer de raam open ... We dachten er eigenlijk nooit verder over na. Normaal voor een kind toch? Maar we woonde er 10j later nog, en het was niet erg verbeterd. Mijn broertje staat geestelijk wel wat achter, en de dokter zei dat het kan zijn dat dat zijn toevlucht is voor stress op school ofzo ... Toen mijn broertje dan 18 werd, zijn we verhuisd. Vanaf dan stopte het plots. Hij had van draakje afscheid genomen zei hij, draakje bleef daar. Nu was het ook de eerste keer dat hij iets meer over draakje vertelde, want daarvoor weigerde hij dat. Hij beschreef draakje eerder als een kind, dan een draak zoals wij ze kennen van de films en literatuur. Maar dag na dag vergat hij meer details, en nu, hij is nu 24, kan hij enkel nog de naam 'draakje' herinneren. Niets meer van het openen en sluiten van ramen, samen spelen, etc ... Als wij er nu over nadenken, vinden we het toch maar vreemd. Voor zijn fantasie toen was het toch soms te specifiek. Hij wist ook soms dingen wat er beneden gebeurde, terwijl hij boven sliep. En ik sliep in dezelfe kamer, aan de deur. We hoorden niets van bedenen. En als hij naar buiten wou, moest hij me eerst wakker maken ...

Ingezonden: 02 Feb 2013 04:29
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 9
Nog iets wat ons heeft overtuigd van het bestaan van: In 2005 denk ik, stierf mijn overgrootmoeder. Zeer geliefd mensje, had vroeger een goed draaiend bloemenwinkel. Ze was overal in de buurt gekend. Ook bij de familie was ze zeer geliefd. Toen ze stierf, ze was 92 denk ik, had vooral mijn grootmoeder, haar jongste dochter er veel last van. Het duurde ook even voor ze stierf en je zag haar aftakelen. Echt niet leuk om te zien. Haar dochters zijn de hele tijd bij haar gebleven ... De nacht daarop, wanner mijn grootmoeder in bed lag te huilen, kreeg ze telefoon. Ze nam op om haar manniet te wekken. Er was enkel stilte aan de andere kant, dus legde ze meteen weer op. Even later weer hetzelfde, en weer legde ze op. De derde keer had ze meer gedult, en ze begon zich rustiger te voelen, waarna ze aflegde en in slaap viel. Ze wist zeker dat het haar moeder was die haar wou geruststellen. Enkele dagen daarna, als ze door mijn overgrootmoeder haar spullen aan het graven waren en prularia aan het verdelen waren binnen de familie, vonden ze een klein portefeuille in de kleerkast. Niemand had dit ooit gezien, dat terwijl ze inwoonde bij haar oudste dochter. Als ze er in keken, zagen ze een papiertje zitten met daar het telefoonnummer van mijn grootmoeder op ... Hierna begonnen wij echt te geloven in het bovennatuurlijke, en ik begon mij er in te verdiepen. Ook mijn tante (dochter van mijn grootmoeder en zus van mijn moeder) begon er mee bezig te zijn, al heeft dat toch een jaar of twee geduurd voordat we dat van elkaar door hadden :-) Eind 2007 dan, een dag voor mijn verjaardag, stierf deze tante. Dit door een hele hoop omstandigheden, waaronder een fatale medische fout. Mijn grootmoeder, grootvader en moeder waren er kapot van. Ook die nacht kreeg mijn grootmoeder telefoon, net als toen met haar moeder. Wij denken dat dit mijn tante was, ze wist dat mijn overgrootmoeder zo haar heeft kunnen geruststellen, dus misschien deed ze het daarom ook wel ... Daarna begonnen mijn grootouders wel eens te zeggen dat mijn tante er nog was. Heel normaal als je je kind verliest dacht ik toen. Moet je ook nog weten dat ze al jaren bij haar inwoonden ... Maar mijn grootvader had er het echt het moeilijkst mee. Hij lag vaak in haar kamer, en zag haar vaak. Soms zei hij in tranen dat ze boos was op hem. Dit omdat ze geregeld ruzie hadden, ook vlak voor haar dood. Ze hadden beide hetzelfde koppige karakter, maar hielden veel van elkaar, dat zag je altijd :-) In 2010, vlak voor mijn dochtertje geboren werd, werd mijn grootvader weer ziek, zijn hersentumor was terug bleek later. Te laat opgevallen zeggen ze, waardoor hij stierf tijdens de operatie. Maar hij sprak geregeld dat het tijd was om naar zijn dochter te gaan, dat ze hem kwam halen, dus ik persoonlijk denk dat hij gewoon bereid was te sterven en naar haar te gaan. Vreemd genoeg maakt dit me blij, te 'weten' dat hij gelukkig naar zijn dochter is gegaan ... Mijn grootmoeder is dan bij ons komen wonen. Zij was altijd de zwakste in de familie. Diabetes, hartkwalen, etc ... En toch was zij er nu nog. Dat vreet soms aan haar, dat zie je. Gelukkig dat zij nu overgrootmoeder is van 4 meisjes tss 0 en 6j, en 2 jongens van 2j. Die houden haar recht, ze hangen allemaal zo aan haar :-) Maar geregeld zegt ze tegen mij dat ze haar man nog voelt. Ze voelt het bed inzakken naast haar, en hem tegen haar voelen aanliggen. Ze voelt soms zijn adem, hoort soms zijn stem. Hij vraagt haar niet mee, nog niet tenminste ... Voorlopig heeft ze haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen in huis ... Ja, grootste deel woont in hetzelfde huis :-) Juist mijn nonkel, mijn neef en zijn dochtertjes, en mijn gezin wonen apart, maar komen er meermaals per week. Om eerlijk te zijn, bij geen enkele dood was ik verdrietig of heb ik een traan moeten laten. Dit terwijl dit juist de kant van de familie is die mij echt dierbaar zijn. Ik ben half opgegroeid bij mijn grootouders, mijn tante ontfermde zich ook over ons als het studies betrof, daar mijn ouders laaggeschoold zijn en full continu moesten werken om ons te onderhouden. Mijn overgrootmoeder was zoiets als een grootmoeder voor de meesten ... En toch, ik was steeds blij voor hen in plaats van verdietig te zijn. Soms heb ik bij dit feit toch gemengde gevoelens ... En dit is ook niet fijn voor de familie he ... Maar misschien komt dit door de aparte theorie die ik heb 'gevonden' toen ik klein was en één van mijn vreemde dromen had ... Ik geloof dat er een soort van overgangsperiode is, wat wij zien als het hiernamaals. Hierdoor dat wij ook zoiets als geesten kunnen voelen, want ze zijn er nog. Eens je dood bent, gaat je ziel evenop rust, en wordt je opnieuw geboren en beleef je je eigen leven weer opnieuw, krijg je opnieuw de kans om fouten recht te zetten. In deze theorie zou ik zo ook Deja-Vu's verklaren. je komt op een punt dat je in één van je vorige levens ook bent gekomen, misschien wel eenknooppunt ... Maja, iedereen gelooft wel iets anders. We zullen het pas weten als we het zelf meemaken ... Maar die theorie houd mij toch sterk als er iemand overlijd ...

Ingezonden: 02 Feb 2013 05:09
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 9
Joepie! Eindelijk gekomen waar ik eigenlijk over wou ventileren ... Alles wat ik op het werk meemaak. Ik ben dus bewakingsagent van beroep. Ik werk in een internationaal onderzoekscentrum, en ons team heeft enkele grotes site's onder onze hoede staan. Wij zijn ook niet de doorsnee bewakingsagent. We worden iets meer opgeleid, hebben veel ervaring opgedaan en zitten vaak met stress situaties. In een team als dit, is het heel moeilijk om te spreken over ervaringen. We zijn stuk voor stuk macho's. Zoiets als dit allemaal is een teken voor hen dat je wat bang bent, en daar zijn wij niet veel mee ... Toen ik de eerste keer mijn ervaring in een bepaald gebouw vertelde, werd er uiteraard gelachen. Dit wordt nog gedaan onder elkaar, maar ook mijn collega's maken dingen mee en vertellen het wel eens aan mij (waarna ze een rationele verklaring verzinnen en alles weglachen) ... Ik waarschuw jullie al, wij hebben tientallen site's te bewaken en honderden gebouwen af te lopen in verschillende landen ronde Belgie (in elk land hebben we de wettelijke opleiding genoten en is ons bedrijf vergund) ... Uiteraard niet in één nacht, wij zijn ook maar mensen :-) Dus uiteraard zijn er veel verhaaltjes te vertellen ... ===== Nu, het eerste wat mij deed denken hier was in BE in 2007, toen wij deze dienst juist opstarten. In een bepaald gebouw was ik mijn nachtronde aan het lopen. Wij lopen altijd in het donker met een tactische lamp bij ons, zo horen en ruiken we beter. Op een bepaald moment, 3u30 ongeveer, kijk ik richting de hoofdinkom. Plots zie ik een man in mijn licht lopen, mij aankijken, en het op een lopen zetten weg van mij. Ik erachteraan, centrale opgeroepen om de PC (toegangbeheer) en CCTV (videobewaking) in't oog te houden. Ik ga de hoek om, richting de schuifdeuren van de goedereningang. buiten niemand te zien. Collega roept op dat de deur 1x gebruikt werd (ik dus). Ik terug binnen, er is maar één deur in die gang, van de herentoiletten. Niemand te zien. Hele gebouw afgezocht, niemand te vinden. Een andere collega heeft met de wagen de omgeving rond dit gebouw afgezocht, niets ... Wat ook zo vreemd was, is dat ik de persoon niet kon beschrijven. Man van middelbare leeftijd, en even groot als ikzelf ongeveer, donker gekleed. Voor de rest niets ... En alhoewel ik in het donker liep om alles beter te horen, ik werd totaal verrast! Ik hoorde de schuifdeur niet, ik hoorde de voetstappen niet ... Achteraf, wanneer ik de centrale overnam, de hystorie van dat gebouw doorzocht. Ik zag alleen mijn boekingen. Dus niemand anders was binnen gegaan die nacht. Op deze site waren we ook maar met 5 man: 2 techniekers, 1 centralist en 2 intervenanten. Conclusie: Ik was moe en zag spoken "HAHAHA". Ja, het was mijn 7de nachtshift van 12 uur, en had er nog 3 te gaan. Was vroeger normaal bij ons ... Ongeveer een half jaar later, kwam een collega waarmee ik de dienst heb opgestart, naar mij. Hij vertelde bovenstaand verhaal aan mij. Ik zei dat ik het niet grappig vond, dat hij mij er mee plaagde. Hij keek even raar, het was zijn eigen ervaring van enkele weken geleden en liet zijn interventierapport zien ... Juist hetzelfde gebeurd, zelfde tijdstip! Om het dan nog vreemder te maken is het vorig jaar weer gebeurd bij een collega. Hij werkte hier toen nog maar pas. Hij kon het niet gehoord hebben van collega's, want ik ben de enige overgeblevene van de eerst groep. De andere zijn ofwel ontslagen, ofwel overleden. En de interventierapporten worden elk jaar gearchiveerd in het hoofdkantoor, waar wij geen toegang tot hebben. Ik heb op deze site al eens wat negevraagd rond dit gebouw. Niets interessants over te horen gekregen. Is geen nieuw gebouw, een 30j oud. Maar nooit iets gebeurd of iemand uit die afdeling gestorven ofzo ... Ook geen spookverhalen gehoord van dit gebouw, of uitzonderlijke problemen met de infrastructuur of wat er binnen staat ... Ik heb ook niets meer gelezen in de rapporten over zulke voorvallen in dit gebouw ...

Ingezonden: 02 Feb 2013 08:59
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Ik reageer volgende week even op je bericht als je het goed vind, in het weekend lukt het mij vaak niet om er uitgebreid op te reageren. Mogelijk dat iemand anders reageert.

Ingezonden: 02 Feb 2013 20:04
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 1657
Wat een verhaal, maar heb het graag gelezen. Wil wel even zeggen dat entiteiten niet per se aanwezig hoeven te zijn op plekken waar ze overleden zijn. Vaak eerder op plekken welke veel voor hun betekende of waar ze veel aanwezig waren. De desbetreffende entiteit in het kantoorpand is mogelijk een oud werknemer welke op een geheel andere locatie overleden is. Doch heeft die mogelijk het gevoel dat die op werk iets afgerond heeft achtergelaten, of dat het veel voor hem betekende, opdat die er nu nog aanwezig is.

Ingezonden: 03 Feb 2013 15:51
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 50
Eerst was er niks ernstigs met het stopcontact en later heb je het over de ambulance, dat oa begreep ik niet helemaal. Kinderen hebben iets met bv stopcontacten,er staat zelfs ergens een fabriek Ninpo waar men het hele jaar druk bezig is om van die kinderveilige plastic stopcontactdingetjes te maken. Als je nou al, zoals je zelf zegt, zolang je weet ervaring met geesten hebt dan lijkt het mij dat je veel vragen zelf wel kan beantwoorden, je schaamt je er een beetje voor en durft nog niet helemaal lees ik tussen de regels door? Buiten dat laatste, volkomen menselijk, ik heb tijdens soortgelijk werk ook 'geesten' op me werk gezien en de vaste bewaking aldaar heeft zelfs bijnamen voor ze.

Ingezonden: 06 Feb 2013 23:45
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 9
Hallo Bart B, goed opgemerkt. Soms schrijf je iets op en is het duidelijk voor mijzelf, maar jullie waren er niet bij uiteraard ... Toen mijn broer het stopcontact gebruikte schakelde de diffrentieel gelukkig in. Uiteraard heeft mijn moeder de hulpdiensten gebelt, daarom ook de ambulance. Uiteindelijk was het niets ernstig, hij werd zelfs niet naar het ziekenhuis gebracht! Hetgeen wij uiteindelijk als vreemd beschouwen, is niet dat hij naar het stopcontact ging, maar altijd naar dat éne stopcontact en steeds de kinderbeveiliging er uit haalden, terwijl mijn ouders zo'n moeite ermee hadden. Ze hebben ook verschillende merken gekocht, maar steeds hetzelfde ... Vragen rond mijn ervaringen heb ik niet echt. Ik aanvaard het bestaan van hen, heb er ook niet echt last van uiteindelijk. oké, af en toe wat schrik momenten, maar daar ga ik niet dood van hé :-) Schamen doe ik mij ook niet. Ik kan enkel met niemand het er eens over hebben. Wie er in gelooft is ofwel bang, ofwel is het mijn moeder en die begint te huilen (vader, grootmoeder en zus kort achtereen gestorven, verwerkt ze moeilijk). En naast mijn gezinsleven heb ik enkel mijn werk. En geloof me, hierover wil je niet praten met je collega's. Ik zou graag nog een tijdje hier blijven werken zonder gelach van de collega's of gesprekken met de Big Chief ... Ik wil enkel hetgeen wat ik wekelijks meemaak, delen met anderen en ik hoor graag hun mening over het onderwerp. Uiteindelijk is het voor mij ook onbekend terrein. Mij mag je gerust in een vechtend groepje sturen, of binnen labo's zetten, maar ik ga sommige gebouwen echt met tegenzin binnen ... === Dat laatste gezegd zijnde. Ik heb toevallig mijn collega naar zo'n gebouw gestuurd voor interventie. Het gebouw bestaat uit een oud gedeelte en een nieuw gedeelte. Als je 's nachts binnen komt brand er enkel licht in de inkomhal tussen de twee gedeeltes binnen. Wij noemen dit woms wel eens "de veilige zone". Als je naar het oude gedeelte kijkt, is alles vrij duister. het nieuwe gedeelte is dan juist vrij licht. Moeilijk te omschrijven. Als je dan het oude gedeelte betreed, begin je je vrij snel ongemakkelijk te voelen. Alsof er iets je echt op de voet volgt en over je schouder mee kijkt. je hebt er echt het gevoel dat je moet voort maken en wegwezen ... Het nieuwe gedeelte heeft dit gevoel niet, maar hier heb je dan geluiden die precies van het oude gedeelte komen. Ik hoor er soms een gefluister uit die richting komen, maar nooit iemand te zien. Andere keren 'valt' er iets tegen de grond, maar nooit vind je dat voorwerp. In het nieuwe gedeelte heb je op de 1st en 2de verdieping ook explosieve zone's. 's Nachts staat alles af, kranen dicht. Dit controleren wij ook eerst voor we deze zone's betreden. Dan is het héél leuk dat er plots naast je een knal hoort (metaal op metaal), terwijl dit normaal niet kan ... Dit hoor ik van alle collega's en geregeld zie ik een mailtje naar de technische dienst van dit gebouw waarin dit nogmaals wordt gemeld en steeds wordt ontkracht door hen ... Vreemd is ook dat dit enkel in het nieuwe gedeelte gebeurd, als we eerst het oude gedeelte hebben gedaan. Het is alsof deze 'aanwezigheid' ons volgt. Bij controle zijn we ook verplicht eerst dit gebouw te betreden voor onze veiligheid. Bij interventie gaan wij altijd eerst naar het nieuwe gedeelte voor wij het oude deel inspecteren. Er is ook nog de tussengang achter de inkomhal, tussen de twee gedeeltes. Wij gebruiken tactische lampen van 200 lumen. Dit is érg fel en kun je ver mee schijnen. Om jullie een idee te geven. Wij kunnen dakranden duidelijk verlichten van een kantoorgebouw van 8 verdiepingen, vanaf een 30m van het gebouw. Maar zelfs als wij onze lamp op focus zetten (gebundelde lichtstraal), dan nog is het alsof wij de andere zijde van de gang niet goed kunnen belichten ... Behalve dat heb je nog het omdraaien van plaatjes die je waarschuwen met welke stoffen ze bezig zijn geweest. Trillende lucht voor je ogen zoals je dat in de zomer wel eens ziet (nee, geen vloerverwarming). Lichten die even dimmen ... Op zich dingen waarvan ik denk dat we altijd wel een verklaring voor vinden.

Ingezonden: 07 Feb 2013 19:21
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Weet je, je bent de 2e persoon die in de bewaking werkt die ik ken, die tijdens de diensten ook de spirits ziet. (en die ook collega's heeft die ze ook waarnemen. Quote: Maar misschien komt dit door de aparte theorie die ik heb 'gevonden' toen ik klein was en één van mijn vreemde dromen had ... Ik geloof dat er een soort van overgangsperiode is, wat wij zien als het hiernamaals. Hierdoor dat wij ook zoiets als geesten kunnen voelen, want ze zijn er nog. Eens je dood bent, gaat je ziel evenop rust, en wordt je opnieuw geboren en beleef je je eigen leven weer opnieuw, krijg je opnieuw de kans om fouten recht te zetten. In deze theorie zou ik zo ook Deja-Vu's verklaren. je komt op een punt dat je in één van je vorige levens ook bent gekomen, misschien wel eenknooppunt ... Maja, iedereen gelooft wel iets anders. We zullen het pas weten als we het zelf meemaken ... Maar die theorie houd mij toch sterk als er iemand overlijd ... OVerlijden is voor mij ook niet meer verdrietig, wel om iemand fysiek te missen, maar een begrafenis is meestal voor mij iets moois om te zien/horen. Ik zou je eens aanraden om het boek :"Emed, zijn leven aan genezijde" te lezen van WAH Mulder-Schalekamp. Haar gids, die zijn leven beschrijft van mens, sterven, hiernamaals en diegene die hij onder zijn hoede later nam. Ik vond het een leerzaam boek.

Ingezonden: 07 Feb 2013 22:34
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 44
Ninpoquard, Mijn vraag na het lezen van je voorstelling is dus niet meer van toepassing, ik ga maar eens aan de slag met lezen dan! Groetjes, marietje

Pagina's: 1