Bijna dood-ervaring, geest, stem in hoofd, gids in het leven, eigen weg volgen etc.

Paranormaal Forum / Spiritueel / Ervaringen / Bijna dood-ervaring, geest, stem in hoofd, gids in het leven, eigen weg volgen etc.

Ingezonden: 06 Mrt 2014 23:36
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 3
Hallo allemaal, Allereerst wil ik even mededelen dat dit waarschijnlijk een lang verhaal wordt. Ik heb nogal moeite om dingen kort te vertellen Laat ik bij het begin beginnen. Dat is inmiddels, 14 jaar terug. Toen ik een meisje van 4 was. Ik werd geopereerd aan mijn neus en keelamandelen. Normaal gesproken gaat zo’n operatie in alle gevallen goed, of met een kleine nabloeding. Mijn operatie ging helaas gigantisch mis. Flinke nabloeding gehad, liters bloed overgegeven, met gevolg dat ik op de IC belandde, en mijn moeder me wakker moest houden anders zou ik voorgoed weg zijn. Hier ging het goed mis. Ik sukkelde steeds weg, en doktoren probeerde me in leven te houden, maar dat ging niet erg goed. Ik nam ‘afscheid’ van mijn ouders, door in 1 ‘klap’ me ogen wijd open te sperren, me hoofd om te draaien en heel blij ‘’doei ’’ te zeggen. En weg was ik. Ik werd uit mijn lichaam getrokken, en zag mijzelf daar liggen. Ik vervolgde me weg naar het licht. Ik was er bijna. Op het moment dat ik er door heen zou gaan, werd ik terug gehaald naar mijn lichaam. Het was de doktoren gelukt me terug te halen. Ik werd meteen weer volgespoten met narcose, en de tweede operatie begon. Tijdens deze operatie heb ik mijn lichaam verlaten, en heb ik meegekeken als geest bij de operatie. Het enige wat ik hier van nog weet is dat ik de kamer rond keek, en niet eens op de operatie zelf lette, maar wel mezelf daar zag liggen. En dat ik weer wakker werd op de kamer. Verder weet ik hier niks vanaf. Sinds die tijd, voel ik heel sterk de aanwezigheid van geesten, en voel ik ook heel goed energie in mensen. Als iemand pijn heeft, kan ik dit door middel van energiestroming weg halen of in ieder geval een stuk verminderen. Als jong kind, heb ik hier eigenlijk niks mee gedaan en vond al die ‘rare gevoelens’ (of hoe je het ook wilt noemen) maar vreemd. Doordat ik als kind niet goed wist wat het was, en wat ik er mee moest, heb ik vrij veel angsten ontwikkeld. Toen ik 8 jaar was, moesten we mijn hond in laten slapen. Dit deed mij heel veel pijn, want ik had een enorm sterke band met hem. Na heel veel verdriet, accepteerde ik dat hij er niet meer was. Hij bleef en blijft in mijn gedachtes altijd bij me. Toch kwam hij mij in het begin regelmatig opzoeken. Kwam hij aan het voeteneind van mijn bed zitten, om mij een goedenacht te wensen en ging weer. Als kind vond ik dit heel eng, en niemand geloofde mij. Ik heb daarom tot mijn 15de met nachtlampje aan geslapen omdat ik bang was het weer te zien en ik gek zou zijn. Sinds de dood van mijn hond, heb ik ook een stem in mijn hoofd. Als kind besef je niet dat dit misschien je hond kan zijn, dus gaf ik de stem maar een naam, en we waren altijd samen. Deze stem hielp me bij beslissingen, en ik luisterde eigenlijk altijd naar de stem. Naarmate ik ouder werd, bleef deze stem toch. Tot ik sinds mijn 16de de stem minder ging horen. Steeds verder weg leek het wel. Mijn hond zat nog steeds in mijn hoofd, en ik miste (en mis) hem nog elke dag. Wat wou ik graag weer bij hem zijn. Ik voelde me steeds eenzamer, de stem werd minder, alleen nog bij beslissingen die ik nog niet zelf kon nemen was de stem er, en ik voelde me steeds leger van binnen. Vorig jaar vroeg een vriendin van me mij mee naar een paranormale beurs. Na wat twijfel, (bang voor wat ze van me binnen zouden krijgen), ben ik toch mee gegaan. Hier ontmoette ik een man, die contact kan leggen met overleden dieren. Na weer wat getwijfel, onzeker of ik het wel moest doen, of ik niet gewoon gek in mijn hoofd was, besloot ik een consult te doen. Hij noemde dingen op, die hij gewoon niet kon weten zonder dat ik iets zou hebben verteld. En dat had ik niet. Hier was ik best verbaasd over. Ik vroeg hem, of mijn hond bij me was. En ik kreeg als antwoord, dat hij altijd bij me is geweest. Hij is mijn gids in het leven, en zou altijd bij mij blijven. Op dat moment, kwam mijn hond me ook begroeten als teken dat het echt waar was. Hij legde zijn hoofd op mijn been. Ook mijn andere overleden dieren waren bij me. Maar in een mindere vorm dan mijn hond. Hij was verbaasd om te zien hoe sterke band ik nog steeds met mijn hond heb. Dit deed hem innerlijk veel goede pijn, mooi om te zien dat het zo kan, zei hij. Dit alles deed mij ook heel veel. Verdriet, vreugde, liefde, alles tegelijk. Verdriet dat hij weg was, vreugde dat hij bij me was. Liefde vanwege onze band, en noem maar op. Sinds die tijd, weet ik dus ook dat die stem in mijn hoofd mijn hond is. Sinds dat consult, neemt mijn hond steeds meer afstand. Hij wilt dat ik hem loslaat, en verder ga met mijn leven. Ik heb hem niet meer nodig, en ik kan het nu alleen. Het probleem alleen is echter, dat ik ervan overtuigd ben dat ik het niet alleen kan. Ik heb hem nodig, en de reden dat ik dat denk, is omdat ik hem niet los kan laten. Ik weet dat hij altijd in mijn gedachtes blijft, en ik in de zijne, dat we elkaar nooit vergeten en dat we altijd van elkaar zullen houden. Toch heb ik het er erg moeilijk mee, dat ik nu mijn eigen weg moet vervolgen. Het voelt voor mij heel pijnlijk, en voor hem geeft het gewoon rust, hij heeft mij naar die medium gestuurd, zodat ik duidelijkheid kreeg waarom ik steeds meer een leeg gevoel kreeg. Het is zijn tijd. Ik probeer hem nu steeds losser te laten, wat voor mij erg moeilijk is. Toch is hij nog steeds bij me, alleen verder weg. Ik kan het nog niet aan hem helemaal los te laten. Nu sinds een paar maanden, krijg ik steeds meer door dat ik het alleen moet oplossen, dat ik het alleen aankan. Ik voel me eenzaam en alleen, ook met veel mensen om me heen. Een leegte vanbinnen, niet eens zozeer alsof je hart is gescheurd, meer alsof je een leegte in je hart hebt. Nu telkens, als ik even een rustmomentje voor mijzelf creëer, krijg ik heel even rust, maar dan lijkt het alsof er poorten open gaan. Ik hoor dan zoveel ‘mensen’ tegelijk in mijn hoofd schreeuwen. Letterlijk schreeuwen. Ik duik gewoon vaak naar mijn hoofd toe, het doet pijn in mijn hoofd ik wordt er letterlijk gek van. Doordat ik dit krijg, wordt ik ook erg emotioneel en barst ik in huilen uit, terwijl ik gedachteloos ben. Ik weet totaal niet waarom ik huil. (Nee, dit is niet de puberteit :P) Ik probeer me dan te concentreren op wat er gaande is. Dan voel ik een hele sterke aanwezigheid en barst ik weer in huilen uit. Ik trek me door dit alles steeds meer terug in mijzelf, en sluit me af van de buitenwereld. Ik heb een belangrijk project op school opgegeven, omdat ik het niet aankan met wat er nu speelt. Ik weet het allemaal gewoon niet meer. Normaal had ik altijd een doel in het leven; rondreizen en mensen van de problemen bewust maken, laten zien wat je allemaal kunt bereiken in het leven. Maar zelfs die doelen zijn verdwenen. Ik heb wel steeds twee woorden in mijn hoofd namelijk: ‘’doel’’ en ‘’wens’’. Geen idee waarom. Gisteravond kreeg ik dit weer, en heb echt naar mijn hoofd gegrepen en zitten gillen omdat ik gek werd van dat alles in mijn hoofd. Ik ‘’moest’’ toen iets opschrijven, en ik heb dit laten doen laat maar zeggen. Het is een engels stukje tekst, terwijl mijn engels echt slecht is. Ik weet niet wáárom ik dit op heb geschreven en ook niet echt wat ik er mee moet. Het was het volgende stukje tekst: ''They're not born as slaves The people makes them slaves First brain, second brain and the third brain that connects them with each other song They are born with a second brain, and the people had cut that off and make it a translator An endless road to be discovered What will I do in live I feel the ghosts, the spirits of life They telling me something but I can't hear it, I only can cry, but I don't know what for I need to do something in life, I have a destiny but I don't know it'' Ik ben hierdoor gewoon echt gestrest. Vandaag zag ik ook allemaal doodscenario’s, iemand die dood werd geschoten in een of ander veld waar bomaanslagen zijn gepleegd, iemand die van een hoge flat afviel en dood viel in een of andere stad in Amerika, en zat ik zelf heel sterk te denken aan het feit dat ik nog niet dood wil, maar kreeg steeds het gevoel terug dat ik afscheid moet nemen. Ik weet echt niet wat dit allemaal te betekenen heeft de laatste tijd, en ik hoop dat jullie mij misschien wat duidelijkheid kunnen geven? Ontzettend sorry voor het lange verhaal… Groetjes neverendingstory

Ingezonden: 09 Mrt 2014 09:10
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
Ga lezen over alles. Zodat je leert wat het is, hoe je ermee om kan gaan en hoe je iets het beste kan doen. Je kan je hond wel loslaten, maar ga eerst voor jezelf een afscheidsritueel maken. Je hebt hem nooit echt een plekje gegeven emotioneel. Je ego zegt dat je het niet alleen kan, maar dit is je ego, je hart weet dat je dit wel kan. Dood is maar relatief. In dromen/visioenen is dit meestal gewoon een teken dat je een afronding aan het maken bent, en begint met een hoofdstuk. Niks fysieks in ieder geval. Je bent intuïtief sterk, (magnetiseren, schrijven, horen) maar je moet nog leren het te kanaliseren. Ga proberen eerst de rust in jezelf terug te vinden door op jouw manier te gaan mediteren.

Ingezonden: 16 Mei 2014 00:06
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 3
Dankjewel voor je antwoord. Nu heb ik nog iets, en ik vond het onnodig om daar een nieuw topic voor aan te maken. Ik voel me altijd heel raar, als er iets ergs dreigt te gebeuren. Het is niet dat ik mij ziek voel, maar ook niet erg lekker. Heel vreemd gevoel. Paar jaar geleden, moest ik eigenlijk werken maar ik voelde me heel erg gebroken in mijzelf, heel erg vreemd en alles dat ik besloot mij ziek te melden. Ik was afwezig, niemand kreeg contact met me, terwijl ik zelf niet wist waar ik aan dacht. Nadat iedereen weg was thuis, barstte ik spontaan in huilen uit, zonder dat ik wist waarom. Ik liep naar mijn hond in de keuken toe, en ging bij haar liggen, om niet zo eenzaam meer te zijn. Nu hadden wij zo'n grote stenen aanrechtplaat daarboven hangen, en iedereen zei ''ach, die ijzeren stangen houden het wel'' nou niet dus. Op het moment dat ik eronder zat, knuffelend en huilend met mijn hond, kwam die zware plaat naar beneden, met magnetron, koffiezetapparaat en al. Ik heb mijn hond gepakt en letterlijk weggesmeten anders zou zij eronder komen. Helaas kon ik zelf niet op tijd weg komen, en had ik er een hersenschudding, zwaar gekneusde schouderblad en gekneusde ribben aan over gehouden. Als ik mij niet zo 'raar' had gevoelen, niet naar mijn hond toe was gegaan, was ze nu dood geweest. Zo'n klein hondje had dat nooit overleefd. Hier schrok ik best van, dat ik haar had gered... Alleen heb ik dit vaker. Laatst stikte mijn hond bijna in het overgeven, het kwam vast te zitten in haar keel en ipv eruit gooien slikte ze het door waardoor haar maaginhoud in haar longen terecht kwam, als ik niet de gedachte had gehad: ach, laat ik maar beneden zitten bij mijn honden (weer omdat ik mij zo raar voelde), had ik haar naar de dierenarts kunnen brengen... Laatst, met de grote natuurbrand op de veluwe, op 20 april... Mijn vriend ging stappen, en ik maakte mij onwijs veel zorgen, ik wist dat er een enorme ramp stond te gebeuren en normaal vind ik het geen probleem als hij uit gaat met zijn vrienden, maar ik wist dat er iets zou gebeuren maar waar? Geen idee, dus maakte ik me natuurlijk zorgen over mijn vriend. Ik vind dit heel eng, dat ik aanvoel als er iets dreigt te gebeuren, en vraag mij dan ook echt af: Hoe? In mijn bericht hiervoor kun je lezen dat mijn overleden hond mijn gids is, hoe kan hij dit zien? Hoe kan hij mij waarschuwen? Betekend dit dat de overledenen de toekomst kunnen zien? Groeten, Neverendingstory

Ingezonden: 16 Mei 2014 16:14
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
De toekomst ligt niet helemaal vast, maar sommige dingen wel. En ja veel dingen zijn van te voren aan te voelen, alleen om het te leren plaatsen dat is moeilijk. Leer luisteren naar je gevoel, dan weet je zelf wanneer er iets aan de hand is en behoorlijk van het hoe en wat

Pagina's: 1