Iemand raad?

Paranormaal Forum / Ervaringen / Overige Ervaringen / Iemand raad?

Ingezonden: 11 Jan 2010 02:01
Geregistreerd gebruiker	Inzendingen:
hallo, Ik ben nieuw hier.. Ik heb eindelijk iets gevonden waar ik mijn verhaal kwijt kan en ook goed en eerlijke reactie erop kan krijgen. Ik heb al mijn hele leven gehad dat ik emoties van mensen aan kan voelen. Als ik in een grote groep mensen ben dan voel ik van iedereen hun gevoel aan. Wat ik vaak niet aankan en heel erg in mezelf trek en stil word. Ik word ook vaak als stil en verlegen omschreven terwijl ik dat eigenlijk niet ben. Soms neem ik ook de gevoelens van een ander over.. Voorbeeld: Ik ben heel vrolijk doe lekker gek om zo te zeggen, en er komt iemand de kamer binnen en hij/zij doet gezellig mee, maar ik voel aan dat hij/zij zich behoorlijk kut/verdrietig voelt.. dan slaat gelijk mijn bui om en ben ik helemaal verdrietig.. soms weet ik ook precies wat er aan de hand is of waardoor dingen komen.. na aanleiding van een verhaal wat ik las kwam ik erachter dat ik een soort van hooggevoelig ben... misschien is dat ook wel de reden waarom ik (ik noem het maar geest?) geesten kan voelen... En dan wil ik het eigenlijk hebben over 1 geest. Ik heb een tijd terug gehad dat ik in mijn bed lag, en ineens doodsbang werd. Het voelde alsof ik bekeken werd.. ik kon niet meer slapen was echt doodsbang.. trillen snel ademhalen hartkloppingen.. ik was klaarwakker kon geen oog dichtdoen.. ik probeerde niet naar het halletje te kijken want ik voelde dat het daar zat.. Dus ik keek naar mijn deken (ik lag op mn rug) en ik zie een licht over me heen gaan.. Soort alsof er iemand met een zaklamp op je schijnt. Ik ben bij mijn moeder in bed gaan liggen zo eng vond ik het (ben een meisje van 19, meestal doe je dat niet meer) Hij kwam steeds vaker langs.. en ik voel hem steeds beter. Hij maakt me bang echt doodsbang.. Nu de laatste tijd is het steeds erger.. Bijna elke dag dat hij bij me is, en soms voel ik hem de hele dag dat hij er is maar dan op een afstandje. Zodra hij dichtbij me komt word ik erg onrustig.. Ik probeer dan rustig te worden door te gaan roken uit mijn raam maar ik krijg mn voet neit meer stil.. Hij gaat dan ongecontroleerd op de grond tikken zo erg dat ik soms blauwe plekken heb.. Alles voelt onrustig in me ik moet blijven bewegen ik tril als een gek en krijg het benauwd en ga hyperventileren.. Ik heb het 1 keer gehad in bijzijn van mijn vriendin. Ze schrok toen ze me zag en probeerde me rustig te krijgen. Op het moment dat hij er is ben ik erg in mezelf gekeerd.. Ik zat op het bed toen mijn vriendin er was en kon niet stoppen bewegen, zelfs niet toen ze me stevig vastpakte.. Zodra hij weggaat voel ik een rust over mee heen komen en alles ontspant.. ik kan weer ademhalen ik tril niet meer.. Ik krijg nu steeds vaker nachtmerries over hem.. ik zie hem ook in mijn dromen, niet in het echt... Dan voel ik alleen zijn aanwezigheid... en het is echt heel eng.. ik heb nou geen idee wat ik er mee aan moet, of hij wat wil, wat het uberhaupt is.. Hij komt steeds vaker nu en haalt alle energie uit me.. zo voelt het.. na zo'n aanval (zo noemi k het maar) ben ik op, soms barst ik in huilen uit... Zodra ik ook maar een klein beetje aanwezigheid voel van hem voel ik me heel boos en sjaggo Ik heb ook wel eens mijn oma op bezoek gehad. Hoe ik weet dat het me oma is geen idee, voelde het.. Ze kwam bij me en gaf me kracht.. Toen zij bij me was werd ik warm van binnen en een weeig gevoel.. En ik had een grote lach op me gezicht.. Zou iemand mij raad kunnen geven hoe ik met dat enge gevoel moet omgaan? sorry voor het lange verhaal en alvast bedankt voor het lezen en eventueel reacties

Ingezonden: 11 Jan 2010 09:23
MamaCaat
Wat moet dit moeilijk voor je zijn... Weet ook niet precies wat ik moet zeggen... Het enige wat er (qua gevoel) in me op komt, is dat het misschien een idee is om een foto van je oma bij je te dragen; zij wil je duidelijk beschermen. Misschien kun je op je kamer een (normaal formaat) foto zetten, waar je ook nog een kaarsje bij kunt branden bij tijd en wijlen. En dat je daarnaast een klein (pas)fotootje van haar bij je draagt. Ik denk dat je dat niet eens heel lang hoeft te doen; dat het daarna vanzelf zal gaan. Vertrouw op haar en vertrouw op jezelf. Sterkte.

Pagina's: 1