Geregistreerd gebruiker Nu offline
|
Inzendingen: 13
|
De balans is al opgemaakt, ik wil niet meer. Als ik denk aan een single-leven dan voel ik een een fles spa-rood (met bubbels dus) in me opengaan en de bubbels sprankelen naar boven en maken schoon schip. Ik voel me blij worden, onbezorgd en geliefd. Tja dan weet je het dus wel. Maar de stap zetten....
Toch heb ik vaak aan mijn vader gedacht, die altijd zei: 'je hoort te vechten voor je relatie/huwelijk, en dat zelf ook deed.
Maar toen waren mijn man ik laatst in Berlijn. We liepen door een museum en opeens was daar die ingeving: 'Waarom doorgaan met een man die je toch uitkotst?!' Dat was 'm letterlijk. Ik stond even aan de grond genageld!!!! En dacht eroverheen 'zo erg is het ook niet', maar die gedachte liet en laat me moeilijk los. Ik geloof werkelijk dat het mijn vader is geweest, dat kan niet anders. Toch durf ik dit niet te bespreken met mijn man, hem te confronteren met dit. En dan die droom van mijn moeder. Ik durf te wedden dat het mijn juiste keus gaat zijn, maar ik blijf het moeilijk vinden.
Vandaar ook dat ik het hier gemeld heb. Ik ben zelf nog niet zo ver in het spirituele denk ik, en daarom hoop ik op inzichten hier.
|